matataas na ang mga damo sa kaingin. walang maiaalay na pagkain ngunit ang malawak na tanawin sa paanan ng kabundukang Bintacan ay nag-aalay ng kandungan sa hapong katawan at isipan.   sa banda roon ay ang sentrong bayan. maingay ang paligsahan sa pagpapayaman ng mga mapagsamantala; magulo ang paligsahan sa pagpapakaalipin.   ang bawat indayog ng bandila ng mga busog ay sampal sa karalitaan ng kanayunan.   hindi na nakapaghintay ang mga taksil sa martsa ng tagumpay ng pagpapalaya. nasa kabisera na sila, nakikibahagi sa nakahaing karangyaan sa hapag ng mayayaman- may litsong isinasawsaw sa sarsang dugo ng mga rebolusyonaryong martir, may mainit na sabaw ng pinigang pawis sa bisig ng mga inaalipin, may wiski ng inipong luha ng kababaihang niyurakan ng dangal.   sa bandang harapan ay ang bundok ng Bulusan: malungkot at mapanglaw ang lagaslas ng kanyang mga batis at ang ungol ng kanyang ilog; siya man ay naghahanap... "nasaan na ang masisiglang yabag ng mga kadre't Pulang kawal? sa kanilang pagkauhaw, ang mga batis ko'y naghihintay; sa kanilang pagkagutom ay may handang kamoteng nilaga sa paminggalan; at sa kalupitan ng mga brutong kaaway, ang malalagong dahon at damo ay may laang kublihan."   magkahalong poot at lungkot ang namamayani sa diwa't puso ng mga api. minsan nang sumilay ang silahis ng pag-asa ngunit muling pinadilim ang bukas nila...   "may araw din kayong mga rebisyonista! akala ba ninyo kami'y walang kaya? isusulong namin ang pakikibaka, ang sibat ng pagwawasto at poot ang bulkang Bulusan ang sa inyo'y magpaparusa! kayo'y matutupok sa apoy ng aming pag-aalsa!"