Noong sanggol pa lamang ang aking pagtula't nag-aaral pa ngang gumapang, gumapang, Mula sa puso ko't pluma'y bumuhos ang tintang dugo, tungkol sa ulan. Ulang parang luha; ulang parang pisi ng saranggola; ulang parang kulungan; Ulang parang kulambo; ulang parang sibat, karayom at sinulid; ulang parang damuhan; Ulang parang palay; ulang parang kuwerdas ng sanlibong gitara; ulan, ulan, ulan. Sabi nga ng isang kilalang makata, ang ulan ay hindi mawawala kailanman Sa ating panulaan. Sa tanging dahilang palaging umuulan sa ating kapuluan.   II   Mabuti ang ulan sa palay sa patag pero hindi sa mais sa kabundukan. Ngunit tinatamad umakyat ang kaaway sa ating kanlungan kung malakas ang ulan. Tinitiis naman natin ang madulas na bato sa sapa; tulay na tiniban; Putik lalo't paakyat; tumutulong tubig mula sa mga bubong ng mga kubong bahay; At ang ginaw, ang ginaw, pero nakangiti at umaawit lang tayong hukbong bayan, Sapagkat tayo ang mata ng bagyo, ubod ng liwanag; ng dakilang Himagsikan: At pagkatapos ay ang bahaghari; sariwang simoy; sigaw ng Mabuhay! Mabuhay!