Bitak-bitak ang tigang na lupa Sa tag-araw. Siksik na sa ani Ang bodega ng panginoong maylupa, Ang kabang-yaman ng usurero. May naisasaing pa ang mahirap Na magsasaka. Sa makitid na pilapil, Tumitikom ang mga dahon ng makahiya, Masaling lang, ngunit ang kanyang Mga tinik ay patalim na nakaumang. Kaylawak ng bukirin, ng parang. Sino ang makapagsasabing Ang lupang hinawa't binungkal Ng libu-libong anakpawis Sa kung ilang salinlahi'y Pag-aari larnang ng iilang nilalang? Patalim na nakaumang Ang mga tinik na bakal Ng naghaharing uri. Hinahasa ng matinding sikat Ng araw ang bawat dahon ng talahib, Kumikinang ang ilog Sa tama ng liwanag, Lumalangitngit ang kawayan Sa bugso ng hangin. Tahimik Ang mga dampa. May impit na daing Sa langitngit ng sahig, sa lagaslas Ng tubig sa batalan. Isang ama, Ina, anak o kapatid ang nawawala. May bangkay na namang lulutang Sa ilog, mangagamoy Sa gubat, o mabubulok Sa bilangguan. Umaabot Hanggang langit ang ungol Ng dalamhati, ang sigaw Ng paghihimagsik. Ang daang Paakyat sa bundok ay pinatag   Ng mga paang nasanay kumapit Kahit sa kapirasong lupa't Batong nakausli. Nagtatayugan Ang mga puno. Sa pagitan Ng mga sanga'y may masiglang kampay Ng bagwis. Sa ilalim ng mga daho'y May himig ng isang malayang Awit. Nagpupulong ang mga api.