Kinundena ng National Democratic Front-Southern Mindanao Region (NDF-SMR) ang balak ng pamilyang Duterte na maglatag ng economic zone sa pinakamilitarisadong mga lugar sa Davao City. Anito, pinatatampok ng planong ito na pang-aagaw ng lupa ang tunay na pakay ng kampanyang kontra-insurhensya ng noo’y meyor ng Davao at ngayo’y bise presidente na si Sara Duterte-Carpio.

Noong pangalawang linggo ng Hulyo, inianunsyo ng lokal na gubyerno ang pagpapalit-gamit sa 25-ektaryang lupa sa Barangay Daliao, Toril at 80-ektaryang lupa sa katabing Bunawan at Tibungco, lahat sa Davao City. Ang mga lupang ito ay sakahan ng libu-libong magsasaka at Lumad na walang sariling lupa. Sa halip na igawad sa kanila, balak ng mga Duterte na tayuan ang lupa ng isang agro-industriyal na “economic zone” na pakikinabangan ng mga burukrata (sa anyo ng mga kikbak sa imprastruktura) at dayuhang mga kumpanya.

Ang mga barangay na ito ay kasama sa mga lugar na idineklarang “insurgency-free” noong Hunyo 21 ng 10th ID ng Armed Forces of the Philippines (AFP). Ginawa ang deklarasyon sa gitna ng walang patid na militarisasyon, pangmamasaker, pamamaslang, iligal na pang-aaresto at detensyon, intimidasyon, pwersahang “pagpapasurender” sa mga sibilyan at pilit na pagpapailalim sa kanila sa kunwa’y mga “organisasyong masa.”

Ang Toril, sa partikular, ay mahigit isang dekada nang pokus ng walang-awat na militarisasyon ng AFP. Noong nakaraang taon, itinayo dito ng 10th ID ang pekeng mga samahan ng magsasaka para bigyan-daan ang pagpasok ng mga komersyal na plantasyon at iba pang dayuhang kumpanya.

Tinawag ng NDF-SMR na “kalokohan” ang planong pagtatayo rito ng mga sweatshop (pabrikang atrasado at barat magpasahod). Palalalain lamang nito ang problema ng kawalang lupa ng magsasaka at Lumad at magbubunga ng malalalang porma ng pagsasamantala sa mga manggagawa.

Itatransporma ng mga “agro-industriyal na eco-zone” na ito ang produktibong mga lupang agrikultural tungong mga plantasyon na may iisang pananim para sa eksport at mga plantang nagpuproseso at nagpapakete, at mga lugar panturismo. Sa kagyat, palalayasin ng mga ito ang mga magsasaka. Sa pangmatagalan, sisirain nito ang dating produktibong lupa dulot ng paggamit ng nakalalasong mga kemikal (pestisidyo at iba pa), tulad ng nangyari na sa maraming plantasyon sa Mindanao.

Hindi ligtas sa planong tayuan ng mga “eco-zone” kahit ang mga lupang ninuno ng mga Lumad sa iba pang bahagi ng rehiyon. “Sa Talaingod, ekta-ektarya na ang nilatagan ng mga daan at resort na…nagpapalayas sa daan-daang mga pamilyang Ata-Manobo mula sa kanilang mga lupa at kabuhayan.”