Komite Sentral, Partido Komunista ng Pilipinas
July 1992

Ang Pagpapalaganap ng Maling Linya sa Pambansang Saklaw

Ang linyang kumbinasyon ng armadong insureksyong lunsod at adbenturismong militar ay hindi napuna, hindi naiwaksi at hindi naiwasto at sa halip ay lumaganap sa pambansang saklaw at lumikha ng mga pinsala at kabiguan sa rebolusyonaryong kilusan sa buong bansa na wala pang katumbas sa nakaraan.

Ang ika-9 na plenum ng Komite Sentral noong 1985 ay tumanggi sa balangkas na Pulang Purok (Pakikibakang Militar) - Puting Purok (Pakikibakang Pulitikal) pero hindi tumukoy doon na isang linyang insureksyunista, hindi puspusang pumuna doon at hindi rin nag-atas ng pagwawasto ng organisasyon ng Partido sa Mindanaw. Nangibabaw sa katunayan ang pagkatangay sa matutunog pero mapatutunayang panandaliang mga tagumpay sa Mindanaw sa kabila ng naiulat na nakakabahalang laki ng kaswalti at problema sa bala gayong wala pa ang puspusang ganting-salakay ng kaaway. Ang katawan at baha-bahagi nito ay dinala at ikinakalat ng maraming kadreng galing Mindanaw o impluwensyado nila, bilang mga "abanteng karanasan" o "mas mahusay" na paraan ng pagdadala ng pakikibaka. Ang mga susing elemento ng maling linya at ang praktika nito, tulad ng todo-largang pakikidigmang partisano sa kalunsuran at "regularisasyon" ng hukbong bayan ay binasbasan at ipinaloob sa programa para sa "estratehikong kontra-opensiba". Ang taktikal na programang nakatudla sa mapagpasyang tagumpay laban sa diktadurang US-Marcos sa pamamagitan ng "estratehikong kontra-opensiba" ay nag-udyok din ng lalong pagkaakit at paglalaro sa ideya ng armadong insureksyong lunsod.

Mula 1986 ang pagwawaksi ng Partido sa kamaliang boykot ay kinasangkapan ng mga naglalako ng linya ng armadong insureksyong lunsod sa pamamagitan ng pagpapalaki sa kamaliang ito kahit pagkatapos ng pagwawasto (habang pinalalabo naman ang mas malaking kamalian at mas maagang pagkapinsala ng mga rebolusyonaryong pwersa sa Mindanaw) at pagpapalitaw na ang pagwawaksi ng kamaliang boykot ay patunay ng katumpakan ng linya ng armadong insureksyong lunsod. Sa umpisa ng paghahari ng papet na rehimeng Aquino, lumitaw ang sari-saring palagay na labis na nagpapalaki sa demokratikong ispasyo, sa makabayan at demokratikong posibilidad ni Aquino, at sa lalim ng pinsalang idinulot ng pag-aalsang Edsa sa reaksyunaryong paghahari at makinarya ng estado, at nagtulak batay dito ng "seryosong pagkilala sa posibilidad at paghahanda para sa insureksyon". Inihapag ang sari-saring panukalang insureksyunista gaya ng plano para sa "fast track" na pagtatagumpay ng rebolusyon at paggamit ng labanan sa Constitutional Commission, pag-uusap pangkapayapaan at iba pa para mabilis na lumikha ng panibagong polarisasyon at malakihang kumprontasyon batay sa mga isyung pambansa at demokratiko. Sa harap ng mas matinding karahasan at paksyunal na alitan ng mga reaksyunaryo, ang "pagsunggab sa mga oportunidad" ang naging paboritong postura at bukang-bibig ng mga naghahangad ng insureksyong lunsod. Kaya tuwing magkakaroon ng tangkang kudeta, umaapaw ang insureksyunistang ilusyon at ispekulasyon ng ilang kadre at yunit ng Partido na nakabase sa syudad.

Kung nagsasarili, ang linya ng armadong insureksyong lunsod ay nahihiwalay at walang magagawa, pero ito'y nakakapinsala sa Partido at rebolusyonaryong kilusan sa pamamagitan ng pag-udyok sa mga kadre at kasapi ng Partido na manatili sa kalunsuran samantalang kailangang-kailangan sila sa kanayunan, sa pamamagitan ng pambubuyo ng paghahangad ng lampas sa kaya ng rebolusyonaryong kilusang lunsod at pag-ulit sa Maynila-Rizal mismo ng kapahamakang "pulitiko-militar" na dinanas sa Lunsod ng Davao, at mas masahol pa, sa pamamagitan ng pakikipagkumbina sa mga nagtataguyod ng "regularisasyong" militar.

Ang linya ng mabilisang pagtatayo ng mga kumpanya at batalyon at pati ng pagpapakapal sa itaas ng mga istap militar at paghatak ng mga kadre palayo sa gawain ng pagpapalawak at pagpapatatag sa hanay ng mamamayan ay lumaganap sa umpisa sa pamamagitan ng Pambansang Kumperensyang Militar noong huling bahagi ng 1984, pagkatapos, ng programa ng pagkumpleto ng mga rekisitos sa SCO ng sentral na pamunuan, at nagtuluy-tuloy sa kalaunan sa tulak ng mga kumperensyang militar ng pambansang istap militar (na ginawang pangkalahatang kumand noong 1987) ng BHB. Ang mga ito ay naghain ng payak na payak na mga batayang gaya ng sumusunod: nasaklaw na natin ang lahat ng estratehikong bahagi sa bayan, sapat na ang bilang ng ating mga larangang gerilya, sapat na ang lawak ng ating baseng masa, atbp. Ergo, panahon nang palakasin ang BHB sa paraang bertikal, regularisahin ito, itayo ang organisasyon ng hukbo nang hiwalay sa Partido, mag-ispesyalisa sa gawaing militar at paglaban. Mula noong kumperensyang militar noong 1984 nabuo at lumaganap din ang palagay na nakatalaga na ang mga estratehikong reserba ng kaaway; hindi na niya kayang malakihang magdagdag ng bilang ng tropa; at ang pagpapalakas niya ay higit sa kalidad kaysa kantidad.

Noong huling hati ng 1986 at noong 1987, may mulat na pagsisikap ang Komisyon sa Mindanaw at mga komite ng Partido sa mga rehiyon sa isla na kontrolin at pangibabawan ang mga mapanalantang resulta ng Kampanyang AHOS, iwasto ang mga pagkakamali at muling palakasin ang mga rebolusyonaryong pwersa. Pero noong 1987 din, lalong nag-ibayo naman ang pagpapalaganap ng linyang "regularisasyon" sa pambansang saklaw.

Ang pangkalahatang kumand ng BHB ay masugid na nagtulak ng pagbubuo ng mas malalaking pormasyon at pagtatayo ng mga istap militar. Dinala nila ang palagay na "nakatalaga na ang mga estratehikong reserba ng kaaway" at umiiral ang kalagayan para sa mga "lokal na estratehikong kontra-opensiba". Nag-atas ang pangkalahatang kumand ng isang "pambansang koordinadong kampanya" na umasa sa malaking subsidyo mula sa itaas at gumasgas sa mga yunit, sa istak ng bala at lohistika, nagbunga ng mga banggaan at kiskisan sa pagitan ng mga kumand ng hukbo at mga teritoryal na organo ng Partido, nagbunsod ng mga aksyong militar na masama ang epekto sa pulitika, at nakapaglantad sa mga tauhang-istap at kagamitan sa radyo na nakabase sa Metro Manila, kapalit ang malaki-laking bilang ng kaswalti ng kaaway at ilang bilang ng armas na nakumpiska.

Sa mga rehiyon ng Luson at Kabisayaan, lalong pinabilis ang pagbubuo ng mga kumpanya at pagpapatindi ng mga operasyong kumpanya, lumaganap ang konsepto ng pagpapaputok ng mga pag-aalsang magbubukid na inihanay na parang isang karaniwang anyo ng pakikibakang masa, at may ilang naghanda ng mga "flash points" para sa mga pag-aalsa kapag may "oportunidad". Isang larangang gerilya sa Hilagang Luson ang halos lubos na nalansag pagkatapos magsagawa ng serye ng mga "insureksyunaryong aksyong masa", kampanya ng pangungumpiska ng mga ari-ariang panginoong maylupa, deklarasyon ng implementasyon ng maksimum na programa ng reporma sa lupa at iba pang aksyong gaya diumano sa Pag-aalsa ng Anihang Taglagas (Autumn Harvest Uprising) sa Hunan at nakatuntong sa pag-aakalang hinog na ang kalagayan para sa mga "lokal na estratehikong pagkakapatas". Sa panahong ito, labis na pinatindi ang mga operasyon ng mga armadong pakikidigmang partisano sa Metro Manila at iba pang lunsod, hanggang sa antas na lumalabag sa ligal at depensibang katangian ng pakikibaka sa mga sentrong lunsod na ito.

Ang sentral na pamunuan ng Partido ay may malaking bahagi ng responsabilidad sa mga pagkasira ng tamang balanse at sa programa ng "regularisasyon" na pangunahing nagdulot ng mga ito. Bukod sa responsabilidad nito sa kabuuang programa ng SCO, kinumpirma at pinagtibay nito ang marami sa mga inisyatiba at pananaw mula sa mga nakabababang yunit na nagtutulak ng "regularisasyon". Pero taun-taon, idiniin ang pagsalig sa papalawak at papalalim na baseng masa. At mula sa pahayag sa anibersaryo ng Partido noong 1988, idiniin ang malaganap at masinsing pakikidigmang gerilya na nakasalig sa malawak at malalim na baseng masa, nang hindi isinasara ang pinto sa pagtatayo ng mga kumpanyang gerilya na kayang isustine at nakakalat para sa gawaing masa kung hindi lumalaban o wala sa pagsasanay. Marami ding komite ng Partido sa rehiyon ang naghapag ng mga tanong, pagdadalawang-isip at rekunsiderasyon kaugnay ng sobrang hatak at mga target sa "regularisasyon". Kaya sa ilang pagkakataon may ginawang mga pagbabawas sa bilang ng mga kumpanyang binubuo o di kaya'y may ginagawang mga pagbabago sa disposisyon ng mga ito ayon sa estratehiya at mga taktika ng pakikidigmang gerilya. Noong maagang bahagi ng 1989, napagpasyahan ang mga bagong diin at prayoridad sa gawaing masa at mga lokal na pwersang gerilya at ang pagtigil ng programa ng pagpaparami ng mga kumpanya. At noong 1990 pormal na binitiwan ang programa para sa SCO. Gayunman, ang pangkalahatang kumand ng BHB sa panahong ito, bagama't nagpapahayag ng pagkilala sa absolutong pamumuno ng Partido, ay patuloy na nagtanggol at nagtulak ng sariling linya ng "regularisasyon" at sumalungat sa mga pagpuna dito ng Partido.

Malaking pinsala sa rebolusyonaryong kilusan ang bunga ng "regularisasyon". Mula 1987 hanggang 1990, bumaba nang halos 60 poryento ang kasapian ng mga organisasyong masa, 16 porsyento ang bilang ng baryong saklaw ng mga larangang gerilya, 15 porsyento ang kasapian ng Partido. Bagamat patuloy na lumalaki taun-taon ang bilang ng riple ng hukbong bayan, ang bilang ng nadadagdag bawat taon ay bumagsak sa tantos na pareho noong 1976 - 1978. Higit pa, bumaba nang 28% ang kabuuang bilang ng tauhan ng hukbong bayan, sa antas na mas mababa pa kaysa noong 1985. Malaking bilang ng kadre sa antas probinsya, larangan at distrito ang nawala at marami sa kanila ang hindi pa napapalitan.

Sa loob ng dalawampung taon, isang bagay na naipagmamalaki ng muling tatag na Partido ang ideklara taun-taon na lahatang-panig na nadagdagan ang lakas ng rebolusyonaryong kilusan. Nagagawa ng kaaway na magkonsentra laban sa ilang lugar o rehiyon at makapaminsala, pero ang kilusan ay nakakadagdag naman ng lakas sa ibang lugar at sa pambansang saklaw.

Noong 1971, ang mga pwersang rebolusyonaryo ay nasupil sa kalakhan sa pangalawang distrito ng Tarlac, kung saan gumamit ang kaaway ng buong dibisyon (Task Force Lawin), mga pwersang paramilitar (mga BSDU) at mga "aksyong sibiko" ("civac") mula 1969 hanggang 1971, sa pagsisikap na tugis-tugisin ang pwersang BHB na may 200 mandirigma lang. Pero ang rebolusyonaryong gawain sa Isabela, na sinimulan noong maagang bahagi ng 1969, ay nakalikha na noon ng baseng masang maraming ulit na mas malaki kaysa niyong nasa Tarlac.

Pagkatapos, dumating ang panahong ang mga pwersa sa Isabela ay nakulong ng kaaway sa Forest Region mula 1972 hanggang 1976 bunga ng katigasan ng ulo at pagkakamali sa pagpapanatili ng tatlong kumpanya at isang platun sa loob ng kubkob ng kaaway. Pero ang mga pwersang gerilya at ang baseng masa sa iba pang rehiyon ng bansa ay kapansin-pansing lumalaki mula 1974 at pagkatapos. Sa kalaunan, hindi lang mababawi ang teritoryong pansamantalang naiwanan sa Tarlac, kundi ilan pang probinsya sa Gitnang Luson ang dagdag na masasaklaw mula 1972 at pagkatapos.

Noon lamang 1988 nag-umpisang magrehistro ang Partido ng pagliit ng baseng masa sa kanayunan sa pambansang saklaw. Pinalulubag natin ang ating loob sa pagsasabing hindi naman napakalaki niyon kung titingnan ang itinindi ng pag-atake ng kaaway at sa katunaya'y lumakas naman tayo dahil higit tayong napanday sa pakikibaka. Bagamat may natukoy na ilang panloob na kahinaan at pagkukulang, hindi natin lubos na natasa ang mga pagkakamali ng sarili nating hanay at sa halip, ang tendensya'y ibintang sa mga atake ng kaaway ang mga pagkabawas.

Marami sa atin ang nalito sa "gyera ng mabilisang desisyon" at "gradwal na konstriksyon" ng kaaway at namangha sa laki ng mga pananalakay ng kaaway at tindi ng epekto ng mga ito sa ating baseng masa at armadong pakikibaka. Pero ang mga ito, kung tutuusin, ay mga lumang kataga at lumang estratehiya at taktika ng kaaway, gaya ng dapat malaman ng sinumang nakapag-aral ng mga turo ni Mao hinggil sa digmang bayan. Totoong ang "gyera ng mabilisang desisyon" at "gradwal na konstriksyon", na naharap natin mula 1987 ay may ilang partikularidad tulad ng sabayang pagpapakat ng mga dibisyon at brigada ng kaaway sa mga pangunahing larangang gerilya natin sa buong bansa, ang ibayong determinasyon ng kaaway na ituluy-tuloy ang antas ng konsentrasyon ng kanyang tropa at mga opensiba sa target na mga larangan sa relatibong mas matagal na panahon, ang malawakan at sistematikong pagtatayo ng mga vigilante at mga CAFGU, at ang bentahe ng popularidad ni Aquino noong mga unang taon niya. Pero napangibabawan na natin ang gayong estratehiya ng kaaway sa nakaraan. At kahit ngayon, nagagamay, naaangkupan, at unti-unti natin iyong napapangibabawan sa kabuuan at sa maraming lugar.

Umaayon sa mga pwersa ng kaaway na lumaban sa gyera ng mabilisang desisyon o estratehikong opensiba dahil sa kanilang superyoridad sa militar—sa bilang ng tropa, pananandata, lohistika at pagsasanay. Pero sa antas ng taktika, kung saan gusto nilang magwagi sa mga labanan, nabibigo sila dahil wala silang suportang popular. Kaya, nauuwi sila sa paggamit ng tinatawag nilang "gradwal na konstriksyon" o pakikidigmang "blockhouse" (mga linya ng mga kampo at portipikasyon para kubkubin at kontrolin ang saklaw na teritoryo), kakumbina ng mga "pangkat sa ispesyal na operasyon" (SOT), pag-oorganisa ng mga pwersang paramilitar at paggamit ng isang palsipikadong tipo ng gawaing masa.

Sa panig ng BHB, ang wastong tugon sa estratehikong opensiba ng mga pwersa ng kaaway ay ang estratehikong depensiba. Sa kongkreto, ginagawa natin silang bingi at bulag sa malawak na saklaw sa pamamagitan ng pagkuha sa partisipasyon at pagsuporta ng mamamayan. Sa antas ng taktika, naglulunsad tayo ng pakikidigmang gerilya sa pamamagitan ng pagtitipon ng superyor na pwersa para magsagawa ng mga opensibang taktikal laban sa mga yunit ng kaaway na kaya nating lipulin nang biglaan. Ang mga pwersa ng kaaway ay pwede ring magkonsentra saanmang lugar at makaagaw sa atin ng mga partikular na saklaw pero mapipilitan naman silang magluwag sa di hamak na mas malawak na saklaw sa ibang lugar. Makakaya at dapat lagi tayong sumaklaw ng teritoryong ibayong mas malawak kaysa sa napaliligiran ng kanyang malalaking pwersa at opensiba habang kinukumbina natin ang mga anihilatibo at atritibong taktikal na aksyong gerilya at mga mobilisasyong masa para labanan at pahirapan siya sa mga lugar na kanyang kinokonsentrahan.

Ang ginagawa ng mga nagpapanukala ng mabilisang tagumpay militar at ng linyang "regularisasyon" ay ang adelantadong pagtatayo ng mga malaki at di-masusustineng yunit na humihigop ng mga kadre mula sa gawaing masa at nag-iiwan ng malalaking bahagi ng mga larangang gerilya na walang epektibong armadong yunit sa mahahabang panahon. Bunga nito, sa loob ng kulang sa dalawang taong "pangkalahatang opensiba" ng kaaway, nakatapyas siya ng malalaking bahagi ng mga larangang gerilya natin at malawakang nakapagtayo ng mga yunit paramilitar, na sa maraming lugar, bahagya lamang o halos walang paghadlang ng di-konsolidadong baseng masa at mahihinang lokal na yunit gerilya at yunit sa gawaing masa. Ininda natin ang mga atake ng kaaway noong 1988 at 1989 dahil may ilan taon nang pinahina natin ang ating mga pwersang lokal at napabayaan ang gawaing masa at konsolidasyon sa maraming lugar -- nang higit na pasinsinin naman ng kaaway ang pagsuyod sa ating mga larangan at panggigitgit sa mga baryo at lokalidad; liban pa sa pagkaantala ng pag-aaral at pagbibigay ng karampatang gabay sa pambansang antas. Kung hindi nating iwawasto ang mga pagkakamaling ito, mapupwersa tayo ng kaaway na lumaban sa sitwasyong lantay militar sa paparami nang paparaming lugar at dadanas ng mas mabibigat pang pinsala ang mga rebolusyonaryong pwersa.

Mula 1990, bilang tugon sa panawagan ng sentral na pamunuan, ang mga komite ng Partido at kumand ng hukbo sa mga rehiyon ay nagbigay-diin sa gawaing masa, pagpigil sa pagkabawas ng baseng masa at pagpapalakas sa mga pwersa sa mga lokalidad. Marami sa mga kumpanya ang itinalaga sa gawaing masa, sa pagpapalawak, pagbawi at konsolidasyon ng baseng masa at mabilis na naramdaman ang positibong epekto sa unti-unting pangingibabaw sa tunguhing paatras noong mas naunang mga taon. Gayunman, nag-uumpisa pa lamang at malaki pa ang dapat gawin sa pangingibabaw sa mga masamang epekto ng maling linya at pagbawi sa matatag, tuluy-tuloy at lahatang-panig na pagsulong. Una sa lahat, kailangang puspusang punahin, iwaksi at iwasto ang maling linya at magpunyagi sa malaganap at masinsing pakikidigmang gerilya habang pinalalawak at pinatatatag ang baseng masa sa pamamagitan ng tamang disposisyon ng mga kadre at pwersang gerilya.

Ang adelantadong pagtatayo ng di-masusustineng kumpanya at batalyon ay nag-anak ng iba pang tunguhin at mga aksyong adbenturistang militar, tulad ng hilig sa pagbira sa mga matigas na pusisyon ng kaaway; mga opensibang taktikal na padalus-dalos ang pagkakaplano at masyadong tumatagal, gumagasta ng sobrang daming bala at nagbubunga ng maraming kaswalti; at mga aksyong militar na hindi lubos na isinasaalang-alang ang malamang at posibleng mga negatibong epekto sa pagbubuo ng baseng masa, kabutihan ng masa at iba pang mga implikasyong pulitikal.

Sa hanay ng maraming kadre, laluna sa mga rehiyon at mga organong malapit na nakaaalam sa araw-araw na gawain sa hanay ng masa at pagkilos ng mga yunit ng hukbo, malakas ang paniniwala na ang adelantadong pagtatayo ng malalaking pormasyon ay hindi magbubunga ng mabilisang tagumpay militar kundi ng pagkakabaon sa mga pangangailangang lohistikal, pagkakahiwalay sa masa at pagkapasibo, mga kabiguan at iba pang anyo ng pinsala.

Isang halimbawa ang karanasan sa Samar. Noong maagang bahagi ng mga taong 1980, nagbuhos doon ang kaaway ng siyam na batalyon. Ang BHB ay walang masasabing batalyon noon, ngunit sa proseso ng pakikidigmang gerilya, lumaki ang BHB at ang mga pwersang rebolusyonaryo. Sa nakaraang mahigit apat na taon, kung kailan ang kaaway ay may tatlo o apat na batalyon sa isla at ang BHB ay may sarili nang batalyon, nagkaroon ng ilang wala pang kapantay na pinsala sa buong Partido, hukbong bayan at baseng masa. Ang "batalyon" ay natatali sa mga pasaning lohistikal at ang mga tropa at istap nito ay nabawasan nang 50 porsyento noong 1990 mula sa 500 mandirigmang rurok ng lakas nito. Ang istap ng batalyon ay bumubuo ng malaking porsyento ng kabuuang bilang ng mga Pulang mandirigma. Kapuna-puna ang naging pagnipis at pagbuhaghag ng baseng masa sa malaking bahagi ng isla.

Ang iba't ibang departamento at suson ng istap ay umaagaw ng mga kadre at rekurso mula sa gawaing masa. Bagamat ang ilan sa mga ito, gaya ng istap sa pagsasanay, ordnans at medikal sa ilang antas, ay kailangan at nakaambag na ng malaki sa pagpapaunlad ng hukbo at teknik ng hukbo, may binuong di kinakailangang suson ng istap at mga yunit ng istap na wala pa sa panahon o di kaya'y gumagawa ng mga tungkuling tinutupad na o mas kumbinyenteng tupdin pa ng ibang yunit ng Partido o mga organisasyong masa. Bago pa nito, sa karamihan ng mga rehiyon, may nauna nang serye ng pagnipis at pagbaba ng kalidad ng kadre at armadong lakas na nakatalaga sa mga lokalidad. Una muna ang mga redispusisyon ng mga kadre at tauhan para sa pagpapalawak at pagtulong sa mga nahuhuling larangang gerilya o rehiyon. Sumunod ang mga promosyon ng mga kadre para sa pagbubuo at pagpapalakas ng mga komite ng Partido sa mga distrito at mas matataas pang antas. Sumunod pa ang pagbubuo ng mga ganap na yunit gerilyang nagbigay-diin sa gawaing militar at nagbawas ng paglahok sa gawaing masa at mga gawaing lokal. At kaalinsabay, may malubhang kapabayaan sa teoretikal na edukasyon at pagsasanay ng mga kadre.

Ang kabuuang resulta ay pagkabawas ng baseng masa. At ang kasunod ay ang paglitaw ng tendensyang maghanap ng suporta sa lohistika mula sa itaas at sa labas, kapag ang suplay ng pagkain at ang kontribusyon mula sa masa at buwis mula sa mga lokal na negosyante at panginoong maylupa ay hindi nakasasapat sa mga pangangailangan ng mga kumpanya at batalyon. Malakas din ang tentasyong gamitin ang sandata sa pangangalap ng pinansya sa pamamagitan ng mga pamamaraang gangster na may masamang epekto sa pulitika at lumilikha ng matinding disoryentasyon sa ideolohiya at pulitika sa hanay ng mga upisyal at mandirigma.

Tulad ng nararapat, ang ilang kumpanya at batalyon ay lumalahok sa gawaing masa at sa produksyon kapag uubra. Pero umaangal ang mga Pulang mandirigma kung bakit sila mananatili sa malalaking konsentradong pormasyon kahit hindi na sila nakikipaglaban sa kaaway nang kasindalas noong dati nilang inaakala. Pero, syempre, mas masahol pa ang mangyayari sa kanila sa pakikidigma kapag nakipaglaban sila nang mas madalas nang walang baseng masa at pagkukunan ng suportang materyal. Mayroon ding mga nasa pormasyong kumpanya na ginagamit na katwiran ang mismong laki ng kanilang pormasyon para umiwas sa gawaing masa at produksyon o pagtulong sa masa, kung saan kinakailangang maghiwa-hiwalay sila sa mas maliliit na yunit. Sinasabi nila na kailangang maging alerto sila lagi at mag-ispesyalisa sa paglaban, gaya ng isang pirmihang hukbo, dahil baka maabutan sila ng kaaway na walang kamalay-malay kapag nakakalat.

Gawa ng mga suliranin sa pagrerekrut na dala ng papaliit na baseng masa, maraming kumpanya ang humantong sa pagrekrut ng mga lumpen at iba pang elementong hindi dumaan sa edukasyon at pagpapanday sa mga organisasyong masa. Sa maraming erya mayroon pa ngang sadyang pagpapababa ng mga pamantayan sa pagrerekrut sa mga kumpanya para mapunuan ang mataas na tantos ng pagpapalit ng mga mandirigma. Ito, dagdag pa ang kapabayaan sa panloob na edukasyong pulitikal at pagkakahiwalay sa gawaing masa at produksyon, ay nauwi sa pagbaba ng pampulitikang kalidad at disiplina ng hukbong bayan. Sa hanay ng mga upisyal at mandirigma, humina nang humina ang mga dating kasanayan at kaalaman sa gawaing masa, gayundin ang mabubuting aktitud na napauunlad at kinakailangan sa pakikisalamuha sa masa. Lumaganap at lumala ang mga problema sa kagaspangan, kakulangan sa disiplina, mga gawing lumpen, arogansya at komandismo. Madalas, nababanggit ng mga taong-baryo ang tinatawag na unang henerasyon ng BHB sa mga iskwad at platun bilang mga tunay na BHB samantalang iyong marami sa mga sumunod pa laluna nitong nakaraang ilang taon bilang palsipikado dahil hindi lumalahok sa gawaing masa at produksyon, hindi tumutulong sa mamamayan at magaspang kumilos. Ang "regularisasyon" ay nangahulugan ng pagkakahiwalay sa masa.

May panahong nagmamalaki tayo na mayroong ilang dosenang kumpanya at ilang batalyon. Pero napakababa ng bilang ng mga opensibang laking-kumpanya kung ihahambing sa bilang ng kumpanya. Dapat matapat na harapin natin ang katanungan kung bakit ang mas malalaki pero mas kakaunting yunit militar ay nagbunga ng mas kaunting opensibang taktikal, mas marami pang bigong opensibang taktikal at pagliit ng armadong lakas, partikular sa tauhan.