Komite Sentral, Partido Komunista ng Pilipinas
July 1992

Bilang mga proletaryong rebolusyonaryo, nakikinabang tayo sa dakilang kabang-yaman ng teoryang Marxista-Leninista at humahango mula doon ng mga saligang prinsipyong gumagabay sa ating rebolusyonaryong adhikain sa mga yugto ng bagong demokratikong rebolusyon, sosyalistang rebolusyon at komunismo. Dapat nating ipagpatuloy ito, kung hindi, lalasapin natin ang kinahinatnan ng mga rebisyunistang naghaharing partido (kabilang ang mga tagasunod sa kampo nila) na nagsimulang magrebisa at lumayo sa mga saligang rebolusyonaryong prinsipyo mahigit tatlong dekada na ang lumipas at humantong sa pagkalansag nitong ilang taong nagdaan.

Kung walang rebolusyonaryong teorya, hindi maaaring magkaroon ng rebolusyonaryong kilusan. Kung mayroon lamang tayong matatag na salalayan sa ideolohiya at saka tayo maaaring makapagpunyagi sa rebolusyonaryong pakikibaka, makapagtaguyod sa mga karapatan at kapakanan ng mamamayan, makapagpursigi sa wastong linya at makapagkamit ng higit pang mga tagumpay. Kailangang seryusohin natin kung gayon ang mga teoretikong pag-aaral.

Ang mga pag-aaral at ang aktibismong pampulitika ay lubos na kinakailangan para pukawin, organisahin at pakilusin ang masa. Subalit hindi sapat ang mga ito. Hindi tayo dapat magkasya sa mga panapanahong pag-aaral sa pambansang sitwasyon. Hindi rin tayo dapat magpabaling-baling na tangay ng mga kasalukuyang pakulo sa burgis na masmidya o mga paggigiit ng mga mabuway at di-mapagkakatiwalaang alyado. Kailangang laging malinaw sa atin ang ating teorya at mga ideya. Kailangang laging malinaw sa atin ang mga interes ng proletaryado at ng aping mamamayan sa sarili nating bayan at sa buong daigdig.

Kailangang panatilihin at higit pang paunlarin ang ating Marxista-Leninistang paninindigan, pananaw at pamamaran. Dapat laging pahusayin ang ating kaalaman tungkol sa materyalistang pilosopiya, materyalismong istoriko, ekonomyang pampulitika, siyentipikong sosyalismo, bagong demokratikong rebolusyon, pagbubuo ng partido, digmang bayan at pagbubuo ng nagkakaisang prente.

Mula ng muling itatag ang Partido, ang pag-aaral sa teorya ay mayroong tatlong antas: ang batayang antas na nakapokus sa kasaysayan, lipunan at rebolusyong Pilipino at mga batayang dokumento natin; ang intermedyang antas, tungkol sa pag-aaral na may paghahambing ng rebolusyong Pilipino sa rebolusyong Tsino at iba pang rebolusyonaryong kilusan, na ginagamitan ng pitong-librong seleksyon mula sa mga akda ni Mao; at ang abanteng antas, tungkol sa mga saligang prinsipyo ng teoryang Marxista-Leninista, na gumagamit sa mga pinakamahalagang akda nina Marx, Engels, Lenin, Stalin at Mao para sa pagbabasa at pag-aaral ng mga sangay at indibidwal na kasapi ng Partido.

Ngunit mula huling bahagi ng mga taong 1970, lumayo nang lumayo tayo sa naturang istruktura ng edukasyong teoretikal at nagbawas ng pansing inilalaan sa mga akda ni Mao. Ang mga sulating hindi kasinghalaga at mas maliit ang kabuluhan sa ating rebolusyonaryong pakikibaka ang kumuha ng mas malaking pansin ng mga kasapi ng Partido pero sa paraang napakababaw.

Mula huling bahagi rin ng mga taong 1970, may malalang kawalan ng mga kurso sa pag-aaral at mga materyal para sa edukasyong teoretikal sa intermedya at abanteng antas. Ang mga kolektibong pag-aaral ay nalimita sa batayang kurso at panaka-nakang bugso ng mga kursong limitado ang saklaw. Noong 1981-82 may nagawa at naipamahaging mga bagong salin sa Pilipino ng mga saligang dokumento ng muling pagtatatag ng Partido at iba pang mahalagang saligang sulatin, pero sa limitadong bilang lamang. Ang mga akda ng mga dakilang teorista at lider komunista ay naging madalang na at hindi nakakarating sa hanay ng mga karaniwang kasapi ng Partido.

Mababang Antas ng Edukasyong Teoretikal

Di-maipagkakailang ang resulta ng ganitong kapabayaan sa edukasyong teoretikal ay ang laganap na mababang antas ng kaalamang teoretikal sa hanay ng mga kadre at kasapi ng Partido. Papalubha ang kabiguan sa ebalwasyon ng rebolusyonaryong karanasan ng ating sariling Partido at sambayanan, gayundin ng mga rebolusyonaryong karanasan sa ibayong-dagat sa nakaraan at kasalukuyan. Papalubha rin ang kabiguang tukuyin, punahin at bakahin ang mga ideya at impluwensyang petiburgis na lumilitaw sa loob at labas ng Partido at nagliligaw sa mga kasapi ng Partido at sa rebolusyonaryong masa. Naiaangat sa mas matataas na katungkulan sa organisasyon ang mga kadreng mababa ang antas ng kaalamang teoretikal at malamang na makagawa ng mga seryosong paglihis at pagkakamali hindi lamang sa ideolohiya kundi sa kalauna'y maging sa gawain sa pulitika at organisasyon.

Napakalaki ng puwang para sa paglitaw sa loob ng Partido ng suhetibismo, kabilang ang mga tunguhing dogmatista, empirisista at rebisyunista. Sa halip na kumprehensibo, buo at lahatang-panig na pananaw sa mga bagay at pag-unlad sa teorya mula sa proletaryong rebolusyonaryong paninindigan, umiiral ang makitid, makaisang-panig at pira-pirasong pananaw sa mga iyon, depende kung anong paglihis ang nais ituguyod ng mga partikular na elemento.

Halimbawa, may mga elementong labis na nagpapalaki sa kasalukuyang papel ng kalunsurang kanilang kinikilusan at eklektikong kumukuha nang hiwalay sa kontekstong istoriko ng ilang dramatikong pangyayari, tulad ng mga pag-aalsa sa Petrograd at Moscow, pag-aalsang 1945 sa Byetnam, opensibang Tet ng 1968 at katapusang opensiba ng 1979 sa Nicaragua— upang maggiit ng "sariling dinamismo ng pakikibakang lunsod" (nang hiwalay sa kabuuang estratehiya) at bumuo ng "bagong estratehiya" ng armadong insureksyong lunsod na dogmatikong isinasaklob o ibinabangga sa buong teorya at praktika ng digmang bayan.

Hindi ipinupwera ng digmang bayan ang armadong insureksyon sa tamang panahon, tulad ng mga malawak na rebolusyonaryong pag-aalsa sa maraming probinsya ng Pilipinas noong 1896-98 at 1898-99 laban sa kolonyal na paghaharing Espanyol at sunod, laban sa gerang pananalakay ng US at iyong sa Gitnang Luson noong papatapos ang 1944 at maagang bahagi ng 1945 laban sa gumuguhong pwersang Hapones. Sa kani-kanilang panahon, ang rebolusyonaryong hukbong Pilipino at ang Hukbalahap ay nagsilbing pantipon sa masang organisado at ispontanyo.

Ang matagumpay na insureksyong popular ay nakasalalay sa disintegrasyon ng kontra-rebolusyonaryong hukbo at pag-iral ng bagong armadong pwersang rebolusyonaryo bukod sa iba pang salik. Ang pagtanggi sa pangangailangan ng yugtu-yugtong pagsulong ng digmang bayan at pagtatayo ng hukbong bayan o di kaya'y paghahangad na lumaktaw sa mga kinakailangang yugto ng pagsulong ng digmang bayan—sa kalagayang buo pa at hindi pa nalalansag ang pwersa ng kaaway—ay hindi lamang dogmatikong pagsangkalan sa natural na paghahangad ng mabilisang tagumpay kundi pag-upat din ng pagwasak ng mga rebolusyonaryong pwersa sa sarili.

Kahit na malinaw na nababatid ang kabuuan ng isang bagay o proseso at kahit na nakikita ang dalawang aspetong magkatunggali, mayroon pa ring mga pagkakamali sa pagtukoy kung alin ang mga aspetong prinsipal at alin ang sekundaryo sa mga partikular na kundisyon sa isang takdang panahon; o di kaya, pagkaraang matukoy ang aspetong prinsipal, ang pagbale-wala naman nang lubos o sa esensya sa sekundaryong aspeto.

Tingnan halimbawa ang takbo ng pag-iisip na humantong sa kamaliang boykot noong 1986. Tumpak ang sentrong pamunuan na ideklarang hungkag ang biglaang eleksyong presidensyal ng 1986 at si Marcos ay mandadaya at mananalo sa bilangan sa COMELEC. Sa gayon, hanggang sa isang takdang kalipunan ng mga sirkunstansya at sa loob ng isang takdang panahon, malinaw na ang prinsipal na aspeto ay ang pananatili ni Marcos sa kapangyarihan. "Mananalo" nga naman si Marcos ayon sa pagbilang ng COMELEC at proklamasyon ng Batasang Pambansa.

Ngunit ang sekundaryong aspeto ay pwedeng umakyat sa pusisyong prinsipal, kapag may pagbabago sa mga sirkunstansya, gaya ng rebelyong militar na itinulak ng US at pag-aalsang popular na naganap bunga ng pagtatagpo kapwa ng mga organisadong pwersang reaksyunaryo (kabilang ang Simbahang Katoliko) at mga pwersang progresibo. Nobyembre 1985 pa lamang, nakikinita na ang malaking potensyal ng pag-akyat ng sekundaryong aspeto sa pusisyong prinsipal.

Sa pakikitungo sa mga magkatunggaling aspeto, maaari ding magmula ang pagkakamali sa pagtatangkang isanib o ibagay ang aspetong prinsipal sa aspetong sekundaryo. Itinatakda ng materyalismong diyalektiko na ang isang buong bagay o proseso ay mauunawaan sa pamamagitan ng pag-alam kapwa sa prinsipal at sekundaryong mga aspeto, o sa isang masalimuot na bagay o proseso, kapwa sa pangunahin at sekundaryong mga kontradiksyon.

Halimbawa, ang isang linya ay wasto, tulad ng estratehikong linya ng pagkubkob ng kalunsuran mula sa kanayunan, sang-ayon sa teorya ng digmang bayan. Ang isa pang linya ay mali, tulad ng paghahangad ng ganap na tagumpay o pakikipaghatian ng kapangyarihan sa burgesya sa malapit na hinaharap, nang hindi obligadong binubuo nang yugtu-yugto ang hukbong bayan hanggang sapat ang lakas nito para wasakin ang makinaryang burukratiko-militar ng reaksyunaryong estado sa kalunsuran. Kaya ang mga kadre ng Partido, kabilang ang mga nasa listahan ng mga hinahanap ng kaaway, ay nagkukumpol sa mga organong istap na nakabase sa kalunsuran para sa "paghahanda" sa armadong insureksyon; at ang hukbong bayan ay itinutulak sa adelantado at di-masusustining pagtatayo ng mas malalaking pormasyong panagupa at mga istap militar na sobra ang bigat sa itaas.

Ang maling linya ay hindi tinutukoy na mali dahil may pabalat-bungang pagsang-ayon sa teorya ng digmang bayan at sa pamumuno ng Partido at dahil ito'y nagtataglay din ng ilang elementong may panandaliang kinang tulad ng mas epektibong mga opensiba ng mas malalaking pormasyon bago malakihang mabawas o mawala ang baseng masa.

Ang mga panukala na tahasang lumilipat sa istratehiyang insureksyunaryo o nagmamaliit sa pagbubuo ng base at pakikibakang antipyudal ay tinanggihan, pero hindi mahigpit na pinuna. Mas masahol pa, hinayaan silang manatili sa ibang anyo, gaya ng paghahangad ng mapagpasyang tagumpay ng rebolusyon sa pamamagitan ng "estratehikong kontra-opensiba" sa loob ng estratehikong depensiba o di kaya, postura ng "pagsunggab ng mga oportunidad" sa pamamagitan ng insureksyong lunsod kakumbina ang mga malakihang kampanya't operasyon ng mga pormasyong panagupa.

Sa katunayan, pinaghahalo ang wasto at maling linya, bagay na nagpapaubayang makalarga ang huli hanggang magising ang Partido na malala na ang mga pinsala.

Ang pinakamasahol na halimbawa ng pagkabigong kumilala sa prinsipal at sekundaryong mga aspeto ng isang bagay o proseso ay nauukol sa Kampanyang AHOS (ang isteryang anti-impiltrador sa Mindanaw). Nagdudumilat ang mga malubhang paglabag sa mga karapatang sibil, ang di-makatarungang pagpatay sa mga kasama at iba pang indibidwal at ang mga kaakibat na pinsala sa mga rebolusyonaryong pwersa na gawa ng kampanyang ito. Ngunit may ilang panahong itinuring na wasto ang kampanya dahil diumano'y malamang na may nasugpong mga tunay na deep penetration agents (DPA) kahit pa daan-daang mahusay na kadre at inosenteng tao ang nabiktima at napatay.

Iba't ibang dahilang labas sa daloy ng mga pangyayaring saklaw ng responsabilidad ng Komisyon sa Mindanaw mula maagang bahagi ng dekada 1980 hanggang huling bahagi ng 1986 ang higit na binabanggit, bagay na nagbubunton ng sisi sa mga panlabas na salik at pumuputol sa kuneksyon ng isteryang anti-impiltrador sa mga panloob na pagkakamali at kahinaan sa ideolohiya, pulitika at organisasyon. Ang pinakamasamang panukalang ihinapag ng ilang elemento ay ang kilalaning isang rebolusyonaryong tagumpay ang Kampanyang AHOS.

Ang Digmang Bayan at ang Rebolusyong Dalawang-Yugto

Hindi usapin ng arbitraryong kagustuhan na ang malaking bahagi sa istruktura ng edukasyong teoretikal ay dapat ilaan sa pag-aaral sa mga akda ni Mao at sa rebolusyong Tsino. Kinakatawan ni Mao ang isang yugto ng teorya at praktika na bumubuo ng mahalagang pag-unlad sa Marxismo - Leninismo. Ang kanyang mga akda ay mas malalim na naghahatid ng Marxismo - Leninismo sa Silangan. At ang mga iyon ay bunga ng mga kalagayang malakolonyal at malapyudal na sa saliga'y katulad ng sa Pilipinas.

Ang mga halimbawa ng digmang bayan ng Tsina at Byetnam ay mas malapit na katulad ng kasalukuyang digmang bayan sa Pilipinas kaysa alinmang armadong rebolusyon sa ibang bayan. Ipinakikita ng mga halimbawang ito na ang palagiang krisis ng mga kundisyong malapyudal ay nagsisilbing batayan ng digmang bayan at hanggang ngayon, ang mga halimbawang ito ang pinakamahusay sa lahat ng naririyan na at pinakaangkop sa ating pakikibaka.

Natuto tayo ng mga saligang prinsipyo mula sa rebolusyong Tsino at mga akda ni Mao, tulad ng ginawa rin noon ng mga rebolusyonaryong Byetnames. Inilapat natin ang mga ito ayon sa sariling mga kundisyon natin, at hindi kailanman dogmatiko o mekanikal na kumopya ng anumang padron ng mga karanasan. Banggitin natin ang ilang mahalagang pagkakaiba sa karanasan ng Tsina sa digmang bayan:

1. Bilang karagdagan sa paggamit ng kanayunan para hati-hatiin at pahinain ang pwersa ng kaaway, ginagamit natin ang pulu-pulong katangian ng bayan para lalo pang hatiin at pahinain ang kaaway.

2. Ang hukbong bayang Tsino ay gumamit ng regular na pakikidigmang makilos at nagtatag ng malalawak na base sa panahon ng estratehikong depensiba. Tulad ng mga Byetnames, ang ginagamit natin ay pakikidigmang gerilya at mga base at sonang gerilya.

3. Ipinatupad muna sa Tsina ang isang buong yugto ng rebolusyong agraryo na kinapalooban ng mga pag-aalsang magsasaka at pagkumpiska ng mga lupain, bago ang mas matagumpay na kampanya ng pagpapababa ng upa sa lupa at pagpawi ng usura noong panahon ng pakikibaka sa mga Hapones. Tayo nama'y nagtataguyod ng tinatawag nating minimum na programa ng rebolusyong agraryo bago ang maksimum.

Dahil sa mga obhetibong kundisyon at mga suhetibong pwersa ng rebolusyong Pilipino sa kasalukuyan, maaaring tupdin ang rebolusyong dalawang-yugto (bagong demokratiko at sosyalista) na unang nilinaw ni Lenin at pinalawig ni Mao. Ang rebolusyong Pilipino, kung gayon, ay katulad ng rebolusyong Tsino, Byetnames, Koreano, Cubano at iba pang rebolusyon na maaaring tumuloy mula sa bagong demokratiko tungo sa sosyalistang yugto. Sa ganitong pakahulugan, ang ating rebolusyon ay nasa antas na mas mataas sa mga rebolusyong iniluwal ng mas atrasadong kolonyal at maging rasistang dominasyong pulitikal at ekonomiko (tulad sa kalakhan ng Aprika) o di kaya'y doon sa ang rebolusyonaryong pamunuan ay hindi naman determinadong magsagawa ng rebolusyong sosyalista (tulad sa Nicaragua).

Ang pinakamasahol na tipo ng dogmatismong nagdulot ng pinakamalaking pinsala sa Partido ay ang pagsasaklob sa matagumpay na praktika natin sa digmang bayan ng modelong Sandinista o di kaya'y ng ilang aspeto o pangyayari sa rebolusyong Byetnames na ihiniwalay sa istorikong konteksto upang magtulak ng insureksyunismo at ang di-namamalayang pagbuhay muli sa ideya ng mabilisang tagumpay militar ni Jose Lava upang magtulak ng pananaw na lantay militar at adbenturistang militar. Ang mga ideyang binhi ng mga ito ay nagsimulang lumitaw at umimpluwensya pati sa mga elemento sa loob ng sentral na pamunuan noong maagang bahagi ng mga taong 1980, nabuo bilang malinaw na linyang insureksyunista sa Mindanaw noong 1983, at lumaganap sa pambansang saklaw mula kalagitnaan ng mga taong 1980 sa loob ng balangkas ng programa para sa "estratehikong kontra-opensiba".

Sa mga dokumento ng muling pagtatatag ng Partido, lubos na isinaalang-alang ang pinakamahalaga at pinakaesensyal na mga datos sa kasaysayan at mga sirkunstansya ng Pilipinas, sa tunggalian ng mga uri at rebolusyonaryong kilusan sa ating bayan. Sa larangan ng ideolohiya, ang pinakatampok na tagumpay ng Partido ay ang paglalapat ng teoryang Marxista-Leninista sa kongkretong kundisyon ng Pilipinas. Lakip dito ang pagtukoy sa mga saligang kundisyon at kasalukuyang katangian ng rebolusyong Pilipino, mga motibong pwersa at kaaway, estratehiya at mga taktika, mga tungkulin at sosyalistang perspektiba nito.

Pinuna ng Partido ang iba't ibang kamaliang suhetibista, maging dogmatista, empirisista o rebisyunista man, at ang "Kaliwa" o Kanang oportunismo, ng mga pamunuan ng unang Partido Komunista (1930-38) at ng partidong pagsasanib ng partidong Sosyalista at Komunista (1938 at pagkatapos).

Kabilang sa mga suhetibista at oportunistang kamaliang pinuna at itinakwil ang adbenturistang linya ng mabilisang tagumpay militar ni Jose Lava, ang pagtatayo ng mga batalyon at kumpanya nang hindi itinatayo ang pundasyon ng malawak at malalim na baseng masa (sa pamamagitan ng masikhay na gawaing masa). Kapag kinakalimutan natin ang mga aral sa sarili nating kasaysayan, uulitin at uulitin natin ang mga pagkakamali.

Mukhang bago at nasa uso ang linya ng ispontanyong pag-aalsang masa at armadong insureksyong lunsod dahil ipinangangalandakan nito ang modelong Sandinista o di kaya ang ilang pariralang pinulot sa mga sulating Byetnames. Pero, sa katunayan, ang linyang ito ay isa ring di inaaming muling pagbuhay sa konseptong alsa-puto ng mga Sakdalista na wastong pinuna at itinakwil mula pa noong panahon ni Kasamang Crisanto Evangelista. Bilang mga proletaryong rebolusyonaryo, kailangang matuto tayo mula sa iba't ibang rebolusyonaryong karanasan sa ibayong-dagat, ngunit kailangang matuto rin tayong kumilatis sa kanila ayon sa kanilang kabuluhang pandaigdig, pambansang konteksto at kaangkupan sa sariling pakikibakang bayan natin. Tanda ng mababang pag-unawang teoretikal, suhetibismo at oportunismo ang iranggo na mas makabuluhan o mas mahalaga ang sinumang lider Sandinista kaysa kay Mao sa usapin ng pag-agaw ng kapangyarihang pampulitika at pagsasagawa ng rebolusyong panlipunan. Dapat nating basahin ang pagpuna sa sarili ng FSLN pagkaraang sa loob lamang ng sampung taon ay maalis na ito sa kapangyarihan.

Kailangang lubos na sapulin natin ang katotohanan na hindi pipitsugin ang imperyalismong US at mga reaksyunaryong uri sa Pilipinas. Ang pagrerebolusyon ay hindi lang simpleng pamimili mula sa mga dayuhang modelo ng pinakamadaling paraan ng pag-agaw sa kapangyarihan. Disin sana, ang kudetang ginawa ng mga progresibong upisyal ng hukbo sa Upper Volta (ngayo'y Burkina Faso) ang tatayong pinakamagaling na modelo. Mula 1969 kinailangang magpunyagi tayo sa matagalang digmang bayan upang makapag-ipon ng lakas at makapagtayo ng mga organo ng kapangyarihang pampulitika sa kanayunan. Ang pag-apura sa prosesong sa katapusa'y aagaw sa mga syudad, sa pamamagitan ng ideya ng ispontanyong pag-aalsang masa at mabilisang tagumpay militar ay pagpapalamon ng maliit na isda sa pating, pagsuong sa mga kapahamakan at kabiguan.

Mula kalagitnaan ng mga taong 1970 at pagkatapos, may mga kadreng nahilig sa pag-aaral ng kasaysayang Bolshevik at mga akda ni Lenin. Ito mismo ay isang mainam na bagay. Mas mabuti pa sana kung ginagawa ito sa loob ng kumprehensibong edukasyong teoretikal natin. Ngunit ang pagsisikap na ilapat ang modelong Bolshevik sa rebolusyong Pilipino at paliitin kaalinsabay ang halaga ng mga akda ni Mao Zedong—na higit namang akma sa mga kundisyon sa Pilipinas—ay nag-engganyo sa tunguhing lumihis sa kumprehensibong istruktura ng batayan, intermedya at abanteng antas ng edukasyong teoretikal.

Sa kalaunan ang animo'y mga masugid na estudyante ni Lenin at ng kasaysayang Bolshevik ay labis na nagpokus sa isyu ng eleksyong 1978 at 1986 at nagkahati-hati sa debate na walang ibang pinagpipilian kundi ang panig ng boykot o di kaya partisipasyon. Dahil ang Partido ay pinagbabawalan ng kaaway na lumahok, laging panalo sa mga dibateng panloob ang panig ng boykot. Iginiit ng sentro ng Partido ang boykot sa kabila ng mga pagtutol sa pormulasyon ng isyu at mga praktikal na mungkahi na nanggagaling sa mga kadre ng Partido at nang hindi lubos na naisaalang-alang ang mga positibong karanasan sa pakikitungo ng Partido sa eleksyong 1969 at 1971, gayundin ang mga karanasan sa pagkilos sa mga institusyon at organisasyong reaksyunaryo, at kung paano inalisang-bisa ng mga kasamang Byetnames ang mga eleksyong pakana ng rehimeng Saigon noong gyera sa Byetnam.

Noong huling bahagi ng 1986 at noong 1987, ipinalaganap ang isang taktikal na kurso sa "pamumunong pampulitika" na nagkonsentra sa kasaysayan at estratehiya't taktikang Bolshevik at mga akda ni Lenin. Nilayong iwasto ang mga maling paglalapat ng mga prinsipyong estratehiko at taktikal ng rebolusyong Bolshevik sa pag-aalsang EDSA at sa sitwasyong pampulitika matapos ang EDSA. Halos kasabay, isang Leninistang kurso ang itinaguyod ng Komite sa Rehiyong Maynila-Rizal sa hanay ng mga namumunong kadre nila. Dahil halos wala namang ibang kursong isinagawa, ang mga kursong ito ay nagbunga ng lalong paggitgit sa patuloy na pag-aaral sa teorya at praktika ng digmang bayan, lalong pag-engganyo sa oryentasyong makalunsod at nagamit ng ilang elementong naglalako ng konsepto ng isureksyunismo.

Noong 1981 lumitaw sa sentral na pamunuan mismo at lumaganap sa ilang bahagi ng Partido ang palagay na kapwa hindi angkop sa Pilipinas ang modelong Bolshevik at modelong Tsino. Lalong inudyukan niyon ang tunguhing magbawas sa pagbabasa at pag-aaral sa mga akda ni Mao at lumihis sa wastong istruktura ng edukasyong teoretikal.

Dagdag na nakaimpluwensya rin ang mga atake kay Mao Zedong sa Tsina kaugnay ng "malaking igpaw pasulong" at dakilang proletaryong rebolusyong pangkultura, gayundin ng pagbaba ng militansya ng partidong Tsino sa pandaigdig na kilusang anti-imperyalista. Iyon ay sa kabila ng hindi pag-atake ng Partido Komunistang Tsino kay Mao dahil sa mga turo niya ukol sa bagong demoratikong rebolusyon at sosyalistang transpormasyon ng lipunang Tsino. Ang mga turong ito ay nananatiling tumpak at nagbibigay-liwanag sa rebolusyonaryong kilusang Pilipino.

Ang nahadlangan ng dogmatismo ay hindi lamang ang angkop na istruktura ng ating edukasyong teoretikal kundi maging ang nararapat na pagsisikap na lagumin ang ating sariling mayamang karanasan sa digmang bayan at itaas ito sa antas ng teorya. Sa halip, mas pinagkakaabalahan pa ang paghahanap ng iisang dayuhang modelo o bahagi niyon sa pagtatangkang maendorso ang isang maling linya—ang linya ng insureksyunismong lunsod—at isaklob iyon sa ating buhay na praktika sa digmang bayan.

Hindi pa man ganap na naipagtatagumpay ang bagong demokratikong yugto ng rebolusyong Pilipino, ang Partido ay nakapagkakamit na ng maraming karanasang maaaring mapag-aralan at maitaas sa antas ng teorya. Nakabuo ito ng iba't ibang anyo ng pwersang rebolusyonaryo. Nakapagtatag ito ng Pulang kapangyarihang pampulitika sa malaki-laking bahagi ng teritoryo ng Pilipinas. Nakalikha ito ng mga makabuluhang sulatin. Pero ang mga petiburgis na mahilig sa uso ay naiinip sa linya ng Partido at walang nakikitang malaking nakakamit hangga't hindi naaagaw ang mga lunsod.

Maging sa kasalukuyang yugto, ang rebolusyonaryong kilusang Pilipino ay nakarating na sa antas na mas mataas sa inabot ng ibang rebolusyonaryong kilusang mas bantog sa prensang internasyunal dahil, pangunahin, sa mas atrasadong anyo ng pang-aaping kaharap nila (tulad ng tahasang kolonyalismo at rasismo) o di kaya'y dahil nakapagtamo na ng pagkilala sa mga resolusyon ng United Nations ang kanilang pambansang katayuan. Pero iyong mga hindi seryosong nag-aaral ng teorya ay tumatawad sa mga tagumpay ng rebolusyong Pilipino at sobrang nagpapalaki sa mga dayuhang modelo sa simpleng batayang mas pinapansin ang mga ito ng masmidyang pandaigdig at hindi sa batayan ng potensyal at aktwal na mga pagsulong sa landas ng rebolusyong dalawang-yugto.