Pagbati!

Sumusulat kami bilang mga kapwa Pilipinong labis na nababahala sa inyong tindig bilang pinuno ng bayan ng Monreal kaugnay sa usapin ng militarisasyon at mga akto ng terorismo ng estado laban sa mamamayang iyong nasasakupan.

Nitong Agosto, naglabas ang 9th IDPA at ang inyong tanggapan ng bidyu ng tangkang pagbibigay-matwid sa naganap na masaker sa San Jacinto kung saan ang tatlong biktimang babaeng sina Jelyn Guis Matimtim (56 anyos), Sheryl Salazar Dejomo (29 anyos) at Divina Lubiano Ajitan (60 anyos) ay iyong mga konstituentes.

Pinanood namin nang puno ng lungkot at galit ang naturang bidyu dahil kahit na ang layunin ay bigyang katwiran ang ginawa ng militar, ang inyong mga salita mismo ang nagpapakitang sibilyan ang mga minasaker at ang ginawang pagpaslang sa kanila ay walang kaduda-dudang isang brutal at madugong krimen. Ito ang bahagi ng inyong pahayag, “pinakiusapan na matagal na panahon pinuntahan sila sa mga bahay nila kung saan sila andun…” Dahil naglulunsad ng matagalang digmang bayan, ang mga kombatant ng NPA ay hindi nagmamantine sa kanilang mga tirahan. Wala silang permanenteng address kung saan maaari silang puntahan para `kausapin’. Kung ang mga biktima ay napupuntahan ninyo sa kanilang mga bahay at `matagal na panahon’ pa ngang nababalik-balikan dito, isa lang ang ibig sabihin ng inyong mga salita: sina Jelyn, Sheryl at Divina ay mga sibilyang ilang ulit nang nakararanas ng intimidasyon, panggigipit at panghaharas bago sila tuluyang minasaker. Wala silang kalaban-laban sa yunit ng 2nd IBPA na dumumog sa kanila. Napakalinaw nitong paglabag hindi lamang sa internasyunal na makataong batas kundi kahit sa batas ng moralidad at konsensya na umiiral sa isang tao.

Bilang ligal na batayan, komprehensibong tinatalakay ang mga karapatan ng sibilyan sa panahon ng digma sa mga dokumentong Geneva Convention relative to the Protection of Civilian Persons in Time of War at Protocol Additional to the Geneva Conventions of 12 August 1949, and relating to the Protection of Victims of Non-International Armed Conflicts (Protocol II). Hinihikayat namin kayo at ang lahat ng mga upisyal ng lokal na gubyernong basahin at unawain nang mabuti ang mga kasunduang ito upang mapalalim ang kaalaman ninyo sa karapatan ng inyong mga nasasakupang mandato ninyong protektahan sa lahat ng oras.

Sumulat kami sa inyo dahil nagtitiwala kaming sa kaibuturan ng inyong puso, alam ninyo rin ang katotohanan. Karamihan sa mga upisyal ng lokal na gubyernong tulad ninyo ay napipilitang `makipagtulungan’ sa militar at pulis dahil sa takot. Wala silang kinikilalang batas kundi ang batas ng pasismo at terorismo. Hindi nila nirerespeto kahit ang inyong sibilyang otoridad sa inyong mga nasasakupan. Ginagawa lamang kayong mga propagandista at apologist ng mga mersenaryo.

Nauunawaan namin ang gipit ninyong kalagayan ngunit nais din naming linawin na ang pakikipagtulungang ito ay katumbas ng pagkakanulo at pagtataksil sa mamamayang pinangakuan ninyong paglingkuran. Habang kayo ay ginagamit ng militar at pulis upang pabanguhin ang kanilang imahe at pagtakpan ang umaalingasaw na baho ng kaliwa’t kanang pagpatay at pagmasaker, araw-araw naisasapanganib ang buhay ng masa ng Monreal, ng masang Masbatenyo at ng buong sambayanang Pilipino. Sa desperasyon ng mga berdugo, wala nang pagkakaiba sa kanila ang mga kombatant at sibilyan. Walang sinumang ligtas mula sa kanilang pang-aatake—babae, bata, matanda, may karamdaman, sibilyan.

Ilang puong libong masang Masbatenyo na ba ang sinira ang buhay, kabuhayan at kinabukasan ng mga militar at pulis na walang awat na umaatake sa kanila? Ilang libong kaso na ba ng paglapastangan sa karapatang tao ng militar at pulis ang hindi naisasapubliko at napagkakaitan ang mga pamilya ng katarungan? Tama kayo, napakasakit ng pagkamatay ng tatlong inang ito. Ngunit mas malalim ang sugat na iniiwan sa kanilang mga pamilya ng kawalan ng katarungan at ang malamang maging ang inaasahan nilang upisyal ng gubyernong may mandatong ipagtanggol ang kanilang mga karapatan ay nagpapailalim sa pasistang adyenda ng militar. Mas masakit para sa kanilang mga pamilya na ang brutal at walang awang pagpatay sa kanilang mga minamahal sa buhay ay buong kalapastanganan pa ngayong ginagamit na propaganda ng kaaway para lalo pang patindihin ang gera kontra-mamamayan.

Ang tanong ng masa ng Monreal gayundin ng malawak na hanay ng masang inaapi at pinagsasamantalahan—ilang kaso ng paglapastangan sa karapatang tao, sukdulang pagpatay at masaker pa ba ang gagawin ng militar at pulis nang buong impyunidad?

Habang patuloy na lumalakas ang pagkilos ng mamamayang Pilipino para sa katarungan at pagtatakwil sa pasistang terorismo ng estado, umaapela kami sa inyong makatao at makabayang tindig. Mahalaga ang papel ng mga tulad ninyong lingkod-bayan para sa pagtatanggol ng karapatan ng sibilyang populasyon laban sa atake ng militar at pulis at para sa pagkamit ng tunay na hustisya.

Hinihikayat namin kayo sampu ng iba pang LGU officials na tumindig sa panig ng malawak na hanay ng sambayanan laluna ang naghihikahos na masa laban sa pagyurak sa dignidad at karapatang ginagawa ng pasistang estado. Bagamat obligado kayong pumailalim sa militaristang EO 70, marapat lamang na buong paninindigan kayong makiisa para sa pagbabasura nito. Marapat lamang na tumanggi kayong maging bahagi sa pang-aabuso sa mamamayan – sa masang inyo mismong pinangakuang pagsisilbihan.

Hindi nakalilimot ang kasaysayan. Nagpapalit at lumilipas ang mga rehimen at ang kanilang armadong pwersa ngunit hindi natitinag ang mamamayan. Ang laban para sa tunay na katarungan at kapayapaan ay magpapasalin-salin sa henerasyong ito hanggang sa mga susunod pa. Ang tanong ay kung paano ninyo nais husgahan ng kasaysayan—bilang mga lingkod-bayang tumupad sa kanilang mandato sa mamamayan o bilang mga kasabwat ng kaaway ng sambayanang inaapi’t pinagsasamantalahan?