Mahaba at napakasalimuot ng karanasan ng sambayanang Pilipino sa pagtatanggol ng kanilang mga karapatan. Magmula pa sa pananakop ng mga Espanyol hanggang sa papalit-palit na mga papet na pasista pagkatatag ng republika ng Pilipinas, hindi tumigil ang pang-aatake ng estado at mga ahente nito sa karapatan at mga kalayaang sibil ng taumbayan. Sa katunayan, habang lumalalim ang krisis ng naghaharing bulok na sistema, lalo rin itong nagiging garapal sa walang patumanggang pamamaslang, pagmasaker, malawakang pagwasak at iba pang malulubhang krimen laban sa bayan.

Ngunit kung anong sahol ng atake sa kanilang mga karapatan, ay siya rin namang taginting ng pakikibaka ng sambayanan para itaguyod ang mga ito. Hindi kailanman nagpapigil ni nagpagapi ang mamamayan sa pagtataguyod ng kanilang mga karapatan at demokratikong interes anuman ang maging mga balakid sa kanilang daan.

Ngayong ipinagdiriwang ng buong daigdig ang Pandaigdigang Araw ng Karapatang Tao, dapat tanganan ng masang Bikolano kasabay ng lahat ng inaapi’t pinagsasamantalahan ang puspusang paglaban bilang natatanging paraan upang makamit ang tunay na katarungan. Hindi kailanman aasahan ang mga estado at ang naghaharing-uring pinagsisilbihan nito na magbigay ng hustisya sa mga biktimang sila mismo ang yumurak sa karapatan. Tanging sa sama-samang lakas lamang ng malawak na hanay ng sambayanan maitataguyod ang panawagan para sa tunay na katarungan, demokrasya at kalayaan. Hanggat nakaugat at umiiral ang bulok na sistema, nananatili ring ang armadong pakikibaka ang pinakamalakas na sandata ng mga inaapi at pinagsasamantalahan.

Kung walang tunay na katarungan ang isang lipunan, imposibleng umiral ang tunay na demokrasya ng mamamayan at kalayaan ng bawat isa. Ang pagtatanggol para sa karapatang tao at katarungan ay hindi mahihiwalay na laban para sa pambansang demokrasya at tunay na kasarinlan. Ang pinakamataas na pag-alala sa araw ng karapatang tao ay ang matatag na panatang patuloy na isusulong ang laban para kalagin ang kadena ng pang-aapi at pagsasamantala.