Komite Sentral, Partido Komunista ng Pilipinas
July 1992

Ang Pinakamalalang Disoryentasyon

Ang pinakamalalang tipo ng disoryentasyon ay nagsimulang magkahugis noong 1981 sa anyo ng konsepto ng "estratehikong kontra-opensiba" at "tatlong estratehikong koordinasyon" na nanggaling sa sentral na pamunuan mismo. Ang konsepto ng "estratehikong kontra-opensiba"—bago pa man maging pangunahing behikulo ng paglaganap sa buong bansa ng kumbinasyon ng insureksyunismong lunsod at "regularisasyon" pagkatapos ng ika-9 na plenum ng Komite Sentral noong 1985 -- ay nagdala na ng mga ideyang nagmamadali sa pag-igpaw patungong regular na pakikidigmang makilos na itinakdang pangunahing anyo ng pakikidigma sa estratehikong depensiba; nag-engganyo ng pag-aasam sa insureksyon na inisip na makapagpapabilis sa pagpapalakas ng hukbo at pag-abante sa mas mataas na estratehikong yugto o mapagpasyang tagumpay; nagpalaganap ng konsepto ng mga koordinadong opensibang pulitikal at militar sa pambansang saklaw; at nagbukas sa posibilidad ng gayong mga opensiba na tumungo sa pagkakamit ng mapagpasyang tagumpay ng rebolusyon.

Ang konsepto ng "tatlong estratehikong koordinasyon" ay nagdidiin sa sentral na estratehikong kabuluhan ng koordinasyon ng pakikibaka sa kanayunan at kalunsuran, pakikibakang pampulitika at pakikibakang armado, at gawain sa loob ng bansa at ibayong-dagat, pero sa paraang lumilihis sa estratehikong linya ng pagkubkob ng kalunsuran mula sa kanayunan. Itinataguyod niyon ang pananaw na pangunahing pwersa ng rebolusyon ang kumbinasyong manggagawa-magsasaka, sa halip na masang magsasaka. At pinatatampok ang halaga ng mga masaklaw na mobilisasyong pampulitika ng mamamayan pero may tendensyang ipalit o ipaibabaw iyon sa masikhay na pagbubuo sa hanay ng masang magbubukid ng solidong tuwirang baseng masa ng armadong rebolusyon. Itinakda niyon ang timbangang 60-40 ng gawaing kanayunan at gawaing lunsod, kaakibat ang pananaw na ang prinsipal na diin sa kanayunan ay maaaring bumaling sa kalunsuran sa ilalim ng di malinaw na mga pagbabago sa mga kalagayan at di nilinaw na mga antas at hangganan. Dagdag pa ang mga ideyang nag-eenganyo ng tendensyang labis na mag-asam sa ayuda mula sa labas ng bansa.

Binuo ang mga konseptong ito sa pagtatangkang linawin ang mga tungkulin at landas ng pagsulong sa kalagayang mabilis ang kumpas ng paglakas ng mga larangang gerilya at mga yunit gerilya at mabilis na dumadausdos ang pasistang diktadura patungong pagbagsak. Pero dala ng petiburgis na pagkainip at suhetibismo, ang mga usapin ay lubhang maagang naitutok sa pag-igpaw sa estratehikong pagkakapatas at estratehikong tagumpay sa sitwasyong ang kailangan ay pagsamantala sa napakainam na kalagayan upang konsolidahin ang mga panimulang tagumpay, higit pang sinsinin ang latag ng baseng masa at mga pwersang gerilya sa malawak na saklaw, itransporma ang mga panimulang baseng gerilya at konsolidadong sona tungo sa mas malawak at mas solidong mga moog ng rebolusyon, at pabilisin ang pagpapahina ng pasistang diktadura at buong reaksyon.

Naging kapuna-puna maging sa ilang namumunong kadre ang hayag na pagkainip sa tagal ng digmang bayan. Mayroon pang nagsasalita na tila baga ang matagalang katangian ng digmang bayan ay suhetibong kagustuhan o di kaya'y mas bunga ng kahinaan ng loob o kawalan ng imahinasyon kaysa dikta ng mga obhetibong kundisyon at ng obhetibong prosesong kinakailangan sa pagbubuo ng lakas ng rebolusyon at pagpapahina ng reaksyon. Sa gayon nabuksan ang pinto sa paglitaw at paglaganap ng mga konsepto ng paghahabol sa mga pinaikling ruta sa estratehikong pag-igpaw, pagmamadaling makasugod sa mga estratehikong mapagpasyang sagupaan sa anyo ng regular na pakikidigmang makilos o insureksyong lunsod, pagmaliit o paglaktaw sa masikhay na pagbubuo ng papalawak at papalalim na baseng masa, at pagkahilig sa eklektikong pamumulot at pagtahi-tahi ng pira-piraso ng mga dayuhang karanasan gaya ng sa Nicaragua, Byetnam at Zimbabwe na tinatantyang makakapagpabilis sa pagsulong at pagtatagumpay.

Sa Mindanaw ang konsepto ng tatlong estratehikong koordinasyon ay pinairal bilang patakaran ng komisyon ng Partido sa isla sa kabila ng desisyong ipailalim iyon sa patuloy na pag-aaral at diskusyon ng sentral na pamunuan (Tingnan, "Mga Tala sa estratehiya at Taktika ng ating Digmang Bayan", 1982). Mabilis na sinang-ayunan iyon laluna ng ilang kadreng nagpapahayag ng duda sa praktikalidad at kaangkupan ng pagbubuo sa kanayunan ng isla ng mga rebolusyonaryong base at ng pakikibakang antipyudal. Sa konsepto ng kabuuang pagsulong ng pakikibaka sa isla, ang balangkas ng estratehikong koordinasyon o kumbinasyon ng kanayunan at kalunsuran ay ipinaibabaw sa estratehikong pagbibigay-diin sa kanayunan. Isa pang tampok na resulta ang konsepto at praktika ng papatinding "pakikibakang pulitiko-militar" sa Lunsod ng Davao at iba pang sentrong lunsod sa anyo ng todo-largang pakikidigmang partisano, masaklaw na propaganda, mga kumprontasyunal na aksyon sa lansangan at pagsasanib ng mga ito.

Sa tulak ng mga matunog na tagumpay sa simula ng pakikidigmang partisano sa Lunsod ng Davao mula 1982 at, pagkatapos, ng bugso ng antipasistang protesta sa mga sentrong lunsod pagkatapos ng asasinasyon kay Aquino, hinawakan ng Komisyon sa Mindanaw ang ilang parirala mula sa digmang bayan ng Byetnam (laluna ang "pagsunggab sa mga oportunidad" na ginamit noong Agosto 1945 at "estratehiya ng digma at pag-aalsa" sa timog Byetnam noong mga taong 1960) pero ikinambyo ang mga iyon sa insureksyong lunsod, ihinalo sa teorya at praktika ng digmang bayan ang mga ideya ng ispontanyong pag-aalsang masa at armadong insureksyong lunsod mula sa Gitnang Amerika, at dinisenyo ang balangkas na Pulang Purok (Pakikibakang Militar) - Puting Purok (Pakikibakang Pulitikal) na sistematikong lumihis sa estratehikong linya ng pagkubkob ng kalunsuran mula sa kanayunan at pumabor sa mga pag-aalsa at insureksyon bilang "pinakamataas na anyo ng pakikibakang pulitikal na dapat kamtin" ("Batayan sa Pagpapaunlad at Papel ng Kilusan sa Puting Purok sa Buong estratehiya ng Digmang Bayan sa Mindanaw", 1984).

Sa ilang mayor na dokumentong nagpapakita ng kakulangan sa pag-unawa sa saligang teorya, binago ng Komisyon sa Mindanaw ang depinisyon ng terminong "pulitikal" at itinapat ito o ipinantay sa "armado" o "militar". Ang mga pakikibakang pulitikal ay ipinakahulugan sa mga dokumentong ito na "yaong pangunahing nakabatay sa mga pwersang popular at armadong lakas ng masa o mga pwersang pulitikal na isinusulong pangunahin sa mga kalunsuran" samantalang ang "armadong pakikibaka" ay ipinakahulugang "prinsipal na isinusulong sa kanayunan at prinsipal na nakasalig sa mga armadong pwersa o hukbong nakapokus sa layuning talunin ang pwersang militar ng rehimen". (Tingnan, "Batayan sa Pagpapaunlad at Papel ng Kilusan sa Puting Purok sa Buong estratehiya ng Digmang Bayan sa Mindanaw", p. 6). Ipinagkakait sa ating armadong pakikibaka, na isang digmang bayan, ang katangian nito bilang isang rebolusyonaryong pampulitikang kilusang masa. Dala lamang ng paghahangad ng armadong insureksyong lunsod, ang hukbong bayan ay gustong ibaba sa katayuan ng isang pwersang militar na "regularisado" sa paraang halos walang ipinagkaiba sa hukbo ng kaaway.

Dapat walang-tigil nating ipaalala sa ating sarili na ang digmang bayan ay may rebolusyonaryong katangiang pulitikal at ang hukbong bayan ay isang armadong organisasyong masa. Ang ating digmang bayan ay nasa balangkas ng pambansa-demokratikong rebolusyon. At sa balangkas na antipyudal, may kinakailangang pampulitikang integrasyon ng armadong pakikibaka, tunay na reporma sa lupa at pagbubuo ng baseng masa. Ang ating digmang bayan ay isang rebolusyonaryong pampulitikang kilusang masang sumasaklaw sa lahat ng anyo ng pakikibaka, ligal at iligal, armado at di-armado. At may kakayahang lumaki at manaig ang isang hukbong bayan laban sa isang lubhang nakalalamang na pwersang militar ng kaaway bunga, sa esensya, ng paglahok at pagtataguyod ng mamamayan.

Habang sumusugal sa posibilidad ng ganap na tagumpay sa pamamagitan ng armadong insureksyong lunsod, nang walang kunsiderasyon sa lakas ng hukbong bayan, at aktwal nang binabaklas alinsunod doon ang kabuuang latag, direksyon ng pagsisikap, mga prayoridad at ugnayan ng mga pwersa sa kanayunan at kalunsuran, nagpatuloy ang pabalat-bungang pagtataguyod sa teorya ng digmang bayan. Mayroong hindi nakauunawa sa relasyon ng rebolusyonaryong estratehiya at taktika na nag-aakalang ang gayong pagdistrungka ay nasa antas lamang ng pleksibilidad sa taktika, na sa ngalan ng "pagsunggab sa mga oportunidad" at tuwing may lilitaw na diumano'y mga "oportunidad" ay maaaring isantabi ang estratehikong linya at mga prinsipyo ng ating digmang bayan upang magtampisaw sa insureksyunismo, nang hindi ipinapahamak ang rebolusyon. Mayroon namang nagpapalampas sa ginagawang pagtawad sa teorya ng digmang bayan ng mga promotor ng insureksyong lunsod dahil interesado rin sila sa mabilisang tagumpay nang walang masikhay at solidong gawaing masa. Kaya nga ang mga promotor ng insureksyong lunsod at ng "regularisasyon" ng hukbo (ibig sabihin, pagbubuo ng mas malalaking yunit at istap militar sa kapinsalaan ng pagbubuo ng baseng masa) ay umubrang magkasundo sa parehong mga dokumento.

Ang pinakamasamang anyo ng paglihis na siya ring napatunayang pinakamaganit sa pagwawasto ay iyong lulong sa paggaya sa isang dayuhang modelong lubhang di-angkop at di-naiintindihan, naghihiwalay niyon sa kinapaloobang kontekstong istorikal at mga natatanging kundisyon, at pagkatapos ay nagsasaklob niyon sa sariling rebolusyonaryong praktika ng Partido at sambayanang Pilipino. Wastong sabihing ang Partido ay dapat matuto sa lahat ng rebolusyonaryong karanasan sa ibayong-dagat. Pero dapat din nating malaman kung papaano tayain at sukatin ang mga ito ayon sa kanilang kahalagahan at kabuluhan sa rebolusyong Pilipino.

Ang tahasang insureksyunistang balangkas na Pulang Purok - Puting Purok ay inihapag ng Komisyon sa Mindanaw sa ika-9 na plenum ng Komite Sentral noong 1985. Tinanggihan iyon ng plenum. Pero may mga pangunahing sangkap niyon na inindorso, kinuha at inilakip sa programa para sa "estratehikong kontra-opensiba" o di kaya'y dati nang kapareho ng sangkap ng huli. Itinakda ang target na pangkalahatang insureksyon o pag-aalsa sa unang taon ng "estratehikong kontra-opensiba" bukod pa ang mga "pagsubok" na pag-aalsa bago niyon. Pagkatapos ng karanasan sa pag-aalsang EDSA, naging bukambibig din ang "pagsunggab sa mga oportunidad" ibig sabihi'y paghahandang sumugod sa pag-aalsa kapag may namumuo o nagsisimulang marahas na sagupaan ng mga reaksyunaryo habang patuloy ang "regularisasyon" para sa "estratehikong kontra-opensiba". Kaya sa ikalawang hati ng mga taong 1980 ang programa sa "estratehikong kontra-opensiba" ang naging anyo ng pagsasanib ng mali at wastong linya at naging behikulo sa pambansang paglaganap ng linyang kumbinasyon ng insureksyon at "regularisasyon".

Mula 1985 malaki at tuwiran ang naging papel ng programa sa "estratehikong kontra-opensiba" sa pagpapalaganap at pagtutulak ng "regularisasyon" ng hukbong bayan. Sa halip na "regularisasyong" nagsisilbi sa insureksyong lunsod ng linyang Pulang Purok - Puting Purok ng Mindanaw, ang "regularisasyon" mismo patungo sa regular na pakikidigmang makilos ang itinakdang pokus na pinagsisilbihan maging ng mga pag-aalsa. Dagdag pang tulak sa "regularisasyon" ang mga pananaw at pagsusuring ang digmang bayan mula 1983 ay nasa baytang na ng "pagpapaigting sa pamamagitan ng pagtataas ng antas", "sapat ang baseng masa para sa tuluy-tuloy na pagpapaigting ng digma", at ang pormasyong kumpanya na ang pangunahin o tipikal na pormasyon ng hukbong bayan at pangunahing nagdadala sa buong digma mula 1985. Sa gayon ipinirmi bilang pangkalahatang diin ng armadong pakikibaka at pagbubuo ng hukbo ang pagtatayo ng mas malalaking pormasyon, "regularisasyon" ng istrukturang kumand at istap sa iba't ibang antas at ang tungkulin sa labanan bilang prinsipal na tungkulin ng buong hukbo.

Noong 1987 at 1988, may panibagong sikad ang "regularisasyon" tungo sa pagbubuo ng mas malalaki pang pormasyon (mga batalyon), mga koordinadong kampanya at "regularisasyon" ng mga kumand sa iba't ibang antas, batay sa pagsusuring "nakatalaga na ang mga estratehikong reserba ng kaaway", umiiral ang kalagayan para sa mga lokal na "estratehikong kontra-opensiba" at ang susi sa patuloy na pagsulong ng digma at hukbo ay ang "higit na pagpapataas sa kalidad".

Pero hindi nagtagal at tumama ang hambalos ng "pangkalahatang opensiba" ng AFP at naglantad sa malalaking bulnerabilidad ng mga larangang gerilya laluna sa baseng masa, gayundin sa mga mapaminsalang epekto ng "regularisasyon" at programa sa "estratehikong kontra-opensiba". Sa kabila ng mga panimulang pagtutol sa mga puna at pagwawasto sa "regularisasyon" na sinimulan ng KTKS noong katapusan ng 1988, lumaganap sa kanayunan mula 1990 ang pagremedyo sa mga pagkukulang sa gawaing masa, pagbibigay-diin sa mga yunit gerilya sa mga lokalidad at unti-unting paglutas sa tagibang na disposisyon ng mga kadre. Ang programa para sa "estratehikong konra-opensiba" ay binawi ng Kawanihang Pampulitika ng Komite Sentral noong 1990 at pinalitan ng programang nagdidiin sa malaganap at masinsing pakikidigmang gerilya.

Ang mga promotor ng armadong insureksyong lunsod sa kalakhan ay nagkasya sa ispasyong insureksyunista sa loob ng programa sa "estratehikong kontra-opensiba" mula 1985. Pero noong 1990, dala ng palagay na namumuo ang insureksyunaryong "pambihirang oportunidad" pagkatapos ng kudetang 1989 at sa harap ng krisis sa Gulpo at pagtindi ng sosyo-ekonomikong krisis, mas agresibo silang naggiit sa sariling linya at naglako ng sari-saring kaisipang insureksyunista at ng "estratehiya ng digma at pag-aalsa na naghahabol ng pinakamahusay na kumbinasyon ng mga pakikibakang pulitikal at militar" (walang iba kundi linyang Pulang Purok-Puting Purok sa bagong balatkayo). Ikinasa ang malalaking planong pampulitika at militar sa pambansang sentrong lunsod na naglalayong magpasambulat ng armadong insureksyong lunsod at matagal na nakalingid sa kaalaman ng sentro ng Partido dahil sa maniobra ng isang namumunong kadre. Sa todong pagpapakalulong sa teorya ng ispontanyong masa at adbenturismong militar, ang mga aksyong "pulitiko-militar" na ginamit na "pangkalburo" sa mga pangkalahatang paralisasyon at mga kumprontasyunal na aksyong masa ay ikinumbina sa mga ambisyosong proyekto ng pagpapatampok ng NDF sa burgis na mass media at pagtatayo ng malapad na koalisyong tatayo bilang sentrong pampulitika ng insureksyon. Ang resulta, bukod sa malaking kagyat na problema sa pulitika at seguridad, ay mas malalang disoryentasyon at paglihis sa estratehikong linya ng digmang bayan gayundin sa makauring linya ng demokratikong rebolusyong bayan.

Ang malaking kapabayaan sa pagsubaybay at paglilinaw sa mga usapin sa teorya at linya at ang matagal na kawalan ng paglalagom sa mga karanasan sa pambansang antas ay nagpaubaya sa patuloy na paglaganap at paulit-ulit na panggugulo at pamiminsala ng malalaking pagkakamali at paglihis. Nagkapatung-patung at nagkahalu-halo ang maraming usaping matagal na hindi nalulutas, ang malalaking pangyayari at karanasang may laganap na magkakasalungat na pagtingin at pag-unawa, at ang mga konseptong mali at tama. Kaya lubhang madali kahit para sa maling linyang gaya ng balangkas na Pulang Purok-Puting Purok na nakalikha na ng malaking pinsala sa Mindanaw noong 1984 at 1985 na patuloy na magposturang superyor at tahasang sumalungat sa pangkalahatang linya at estratehikong linya ng Partido.

Ang Ating Linyang Anti-rebisyunista

Mula maagang bahagi ng mga taong 1980, ang paglihis mula sa anti-rebisyunistang linya ng Partido ay udyok ng pagnanais sa mabilisang pag-abanteng militar, maging ito'y sa tipo ng mabilisang tagumpay militar ni Jose Lava o sa "estratehikong kontra-opensiba" sa loob ng estratehikong depensiba. Tulad ng Palestine Liberation Organization (PLO) at iba pang mga mapagpalayang organisasyon, maaaring subukan ng Pambansang Demokratikong Prente (NDF) na magtatag ng mapagkaibigang relasyon sa mga naghaharing partido at rehimeng rebisyunista noong maagang bahagi ng mga taong 1980. Gayunman, gusto ng ilang elementong sapawan ang nauna at humahadlang na relasyon sa pagitan ng mga grupong Lava at mga naghaharing partidong rebisyunista at nais pa nga nilang itakwil ng Partido ang linyang anti-rebisyunista para makapagtatag ng relasyong "kapatid" sa mga nasabing naghaharing partidong rebisyunista at makakuha ng mga ayudang materyal.

Noong 1984, mayroon nang burador na papel sa patakaran sa kalagayang internasyunal at linya sa relasyong internasyunal, na naglalangis sa naghaharing pangkating Brezhnev at umaatake sa Tsina nang di naman kinakailangan, kahit na ang Unyong Sobyet at mga alipures nito sa grupong Lava ay mas mahigpit nang nakikipagsabwatan sa pasistang rehimeng Marcos. Noong 1985, ang panukalang ito ay binasa sa plenum ng Komite Sentral na nagpasyang ipailalim ito sa patuloy pang pag-aaral.

Anupaman, pinaikot ito at itinaguyod ng Kagawaran sa Liyasong Internasyunal, hanggang sinalungat ito noong 1987 at pinalitan noong 1988 ng isang bagong papel sa patakaran na nagtaguyod sa mga wastong prinsipyo sa relasyong partido-sa-partido at sa mga batayang prinsipyo ng sosyalismo, ngunit tumanggap lang sa mga deklarasyon ni Gorbachov, nang may kaunting obserbasyong kritikal pero maingat.

Kaya, kahit lampas pa ng 1989 (nang bumagsak ang mga rebisyunistang rehimen sa Silangang Europa) at ika-28 Kongreso ng CPSU noong 1990 at kahit lampas pa uli ng Agosto 1991 (nang maganap ang kudeta at pag-iligalisa sa CPSU), may mga elemento sa loob ng Partido na patuloy na humahanga kay Gorbachov base sa simplistikong kaisipang anti-Stalinismo (na ibinubunton kay Stalin ang responsabilidad kahit sa mga naghaharing partido at rehimeng rebisyunista mula 1956) at hindi naniniwalang bumagsak na ang mga naghaharing partido at rehimeng rebisyunista at ang kanilang mga "bumagsak" na lider (mga palsong lider) at ang kanilang mga kamag-anak ay nagsipaglantad na sa kanilang natural at naging mga dating-komunista at anti-komunista na, mga negosyanteng lantad na nanggagatas sa mga empresa ng estado at umaangkin sa kayamanang sosyal ng proletaryado at sambayanan bilang kanilang pribadong pag-aari, kasabwat ang bulgar na anti-komunistang mga rehimen na naniniil at nagsasamantala sa proletaryado at mamamayan at nanggigipit sa mga tunay na komunista.

Ang pagpuna at pagtatakwil sa modernong rebisyunismo ay isang saligang bahagi ng pundasyong teoretikal at muling pagtatatag ng ating Partido. Hindi pwedeng isantabi ng anumang namumunong organo ang mga saligang dokumento ng Kongreso ng Muling Pagtatatag, nang walang isa pang kongreso. At bakit naman may mag-iisip ngayon na magwaksi sa pagpuna sa modernong rebisyunismo o panunumbalik ng kapitalismo gayong ito'y kinukumpirma at pinatutunayan ng tahasang panunumbalik ng kapitalismo at makauring diktadurang burgis sa Silangang Europa at Unyong Sobyet? Hindi dapat ibaling ni ipabahagi sa Partido ang kahihiyang karapat-dapat lang na danasin ng rebisyunistang grupong Lava.

Sa loob at labas ng Partido, mayroong iilan pero mabokadurang elemento na nagdadala ng mga ideya ng insureksyunismo, populismo, liberalismo, sosyal demokrasya at mga katulad, na naimpluwensyahan ng panunuba at pangwawasak ng pangkating Gorbachov sa Unyong Sobyet at nanlalait, naninira at nang-aatake sa mga saligang prinsipyo ng Partido. Kasinghalaga ng dapat na pagsingil natin sa mga pinakaresponsable sa kanila sa pagpaparangal noon kay Aquino bilang kampyon ng demokrasya at pagbangon ng ekonomya, dapat singilin sila sa patuloy na pagpaparangal kay Gorbachov bilang ideolohista ng "sosyalistang pagpapanibagong-lakas at demokrasya". (Sa katunayan, panunumbalik ng kapitalismo, makauring diktadurang burgis at disintegrasyon ng Unyon Sobyet).

Ang mapang-akit na paglalako ni Gorbachov ay lumalabas na panabing lamang sa lubos na pagwawaksi sa Marxismo-Leninismo at sa buong kasaysayang Bolshevik; para sa kapitalistang pagrere-istruktura at pagsira sa produksyon; para sa pagbangon ng makauring diktadurang burgis; para sa paglarga ng nasyunalismo, mga alitang etniko at gyera sibil; at para sa paglitaw ng iba't ibang tipo ng halimaw, kabilang na ang rasismo at pasismo at malawakang kriminalidad.

Nais ng mga imperyalista at ng mga gumagagad sa kanila na mapahiya at mademoralisa ang mga proletaryong rebolusyonaryo sa Pilipinas dahil sa pagbagsak ng mga namumunong partido at rehimeng rebisyunista at tumalikod na tuloy sa Marxismo-Leninismo at rebolusyong Pilipino. Hayaang maideklara ngayon nang buong linaw na ang teorya ng Marxismo-Leninismo ay napatunayang siyang tumpak na gabay sa pagsasakatuparan ng bagong demokratikong rebolusyon at paglalatag ng pundasyong pulitikal at ekonomiko ng sistemang sosyalista.

Ang Bagong Dakilang Hamon

Kaalinsabay, kinikilala ng Partido na ang tunay na bagong dakilang hamon sa Marxista-Leninistang gawaing teoretikal at praktikal ay ang problema ng pagbaka sa modernong rebisyunismo, paghadlang sa panunumbalik ng kapitalismo at pagpapatuloy ng sosyalistang rebolusyon. Pinakamalaking ambag ni Mao sa teoryang Marxista-Leninista ang pagkilala sa problemang ito at ang kanyang pagsisikap na malutas ito. Ang pagsisikap na iyon ay nagkamit ng pansamantalang tagumpay sa loob ng ilang taon pero sa kalauna'y nabigo. Ang Komuna ng Paris noong 1871 ay nagtagumpay sa isang maikling panahon at nabigo. Pero ang teorya ng proletaryong rebolusyon at diktadura ng proletaryado ay hindi napawalang-saysay ng pagkabigo ng Komuna ng Paris. Matapos ang 46 taon, naitatag ang unang estadong proletaryo.

Inabot ng tatlumpu hanggang apatnapung taon ang pagtatayo ng sosyalismo (proletaryong diktadura at sosyalistang konstruksyong pang-ekonomya) sa hanay ng mahigit isang bilyung mamamayan at tatlumpu hanggang apatnapung taon uli para sa mapayapang ebolusyon ng modernong rebisyunismo tungo sa lantarang kapitalismo at ganap na panunumbalik ng makauring diktadurang burgis sa ilang bayan.

Isang bentahe ng rebolusyong Pilipino na nasa yugto pa ito ng bagong demokratikong rebolusyon at namasdan na nito kung paanong naitayo ang sosyalismo sa ibang lugar para lamang maibagsak at mawasak. Tayo, bilang mga rebolusyonaryong proletaryo, ay may bentahe ng paggamit sa napatunayan nang mga Marxista-Leninista prinsipyo sa bagong demokratikong rebolusyon at sa sosyalistang rebolusyon at konstrukyon, gayundin ng pagkakatuto ng mga aral mula sa mapayapang ebolusyon ng sosyalismo tungo sa kapitalismo at sa inaasahang di mapipigil na muling pagsigla ng kilusang anti-imperyalista at sosyalista. Sa pamamagitan ng pagkakatuto sa mga positibo at negatibong aral sa rebolusyonaryong kasaysayan, ang rebolusyong Pilipino ay magkakaroon ng pagkakataong makapag-ambag sa pagsisikap na maitatag ang sosyalismo at mapigilan ang panunumbalik ng kapitalismo.

Sa ngayon, lalo na pagkatapos ng pagsasaya ng burgesya sa pagbagsak at disintegrasyon ng mga namumunong partido at rehimeng rebisyunista, nasasaksihan natin ang mas malubhang mga suliranin ng pandaigdig na sistemang kapitalista. Habang lumalaon ang mga pinakamaunlad na bayang kapitalista ay lalong nagtutunggalian sa mga usapin sa ekonomya, pinansya, kalakalan at seguridad. Habang kumikitid ang pamilihang pandaigdig, pinabibilis ng mataas na teknolohiya ang kumpas ng di-malutas-lutas na kapitalistang krisis sa sobrang produksyon. Namamantine lamang ang pamilihang pandaigdig sa pamamagitan ng mga pautang na hindi naman kayang mabayaran, dahil ang mga kliyenteng estado, nang walang pagtatangi, ay baon sa utang at naggigitgitan sa kalakalang eksport. Sa gayon, walang natitirang surplas na pwedeng makapagligtas sa kanila sa lalong pagkabaon sa utang, bagkus lumalaki lalo ang kanilang mga depisit sa badyet at kalakal.

Sa katunayan, lalong dumadalas ang kaguluhang sosyal at pagputok ng karahasan sa buong daigdig, sa kabila ng mga pananalitang pangkapayapaan ng "bagong kaayusang pandaigdig". Sumasabog sa Ikatlong Daigdig at sa mga bagong kliyenteng estado ng imperyalismo sa Silangan ang mga kaguluhan dahil sa kasalatan sa pagkain, kudeta at kontra-kudeta, alitang etniko, gyera sibil, at sari-saring tipo ng karahasan. Kahit sa mga kapitalistang bayan, ang resesyon sa ekonomya ay lumilikha ng disempleyo, pagkaltas ng mga probisyon sa kagalingang sosyal, nagbubunga ng mga tensyong sosyal at nagpapalala ng rasismo at rasistang karahasan laban sa mga manggagawa mula sa Ikatlong Daigdig.

Sa hustong panahon, mula sa bagong kaguluhang pandaigdig, susulong ang mga kilusang anti-imperyalista at sosyalista. Sa tulak ng mga kalagayan, ang mga Marxista-Leninistang partidong makakahawak sa kanilang proletaryong rebolusyonaryong integridad at magpapatuloy sa mga rebolusyonaryong pakikibaka at ang iba pang partidong mabubuo uli sa mga bayan kung saan nalansag at nabulok ang mga rebisyunistang partido ay muling titindig upang magsulong ng mga rebolusyonaryong pakikibaka sa bago at mas mataas na antas sa teoretikong pamamatnubay ng Marxismo-Leninismo at sa ilalim ng bandila ng proletaryong internasyunalismo.