Amado Guerrero
July 30, 1970
3. Ang Uring Magsasaka
Lahat ng magsasaka ay nagbubungkal ng lupa, at ito ang ikinaiiba
nila sa lahat ng iba pang uri. Sila ang kalakhang pwersa sa pambansang
ekonomya. Magsasaka ang pitumpu't limang porsyento (75%) ng buong
populasyon ng Pilipinas. May tatlong saray ang uring ito: mayamang
magsasaka, panggitnang magsasaka at maralitang magsasaka.
a. Ang Mayamang Magsasaka
Ang mga mayamang magsasaka ay tinatawag ding burgesya ng nayon at
limang porsyento sila ng populasyon ng nayon. Karaniwa'y pag-aari nila
ang kanilang sinasaka at bukod dito'y may sobra silang lupa. Kung hindi
naman, parte lamang ng kanilang sinasaka ang pag-aari nila at inuupahan
ang iba, o wala silang sariling lupa at umuupa ng malaki-laking lupa.
Sa pagbubungkal nila mismo ng lupa at sa pagsasamantala nila sa ibang
tao sa sobrang parte ng lupang pag-aari o inuupahan nila, nakakakuha
sila ng butil o pera na lampas sa kanilang taunang gastos.
Kahit sila mismo'y nagtatrabaho, nagsasamantala sila sa
pamamagitan ng pag-upa ng manggagawang bukid o pagpapaupa ng isang
parte ng lupa nila sa mga maralitang magsasaka. Mas marami at mas
mahusay ang kanilang kagamitang pansaka at mas marami rin ang kanilang
hayop na pantrabaho. Mas marami silang kapital na magagamit sa
pagpapabuti ng ani sa pamamagitan ng abono at pestisidyo, at
pagpapaunlad ng kanilang bukid sa pamamagitang ng patubig. Bukod sa
pag-upa ng manggagawang bukid o pangungulekta ng upa sa lupa, ginagawa
rin nila ang iba pang porma ng pagsasamantala tulad ng pang-uusura,
pagpapaupa ng hayop na pantrabaho at kagamitang pansaka, pagtitinda at
iba pa. Kinakatawan nila ang malapyudalismo sa baryo at madali nilang
gayahin ang opinyon ng maliliit na panginoong maylupa o maliliit na
komersyante.
Ang mga mayamang magsasaka ay nagiging panginoong maylupa
kapag umaasa sila nang buong-buo o pangunahin sa kinikita nila sa
pag-upa ng lakas-paggawa ng iba, pagkakaroon ng mga kasama,
pang-uusura, pagpapaupa ng mga hayop na pantrabaho at kagamitang
pansaka o pagiging katiwala o administrador ng mga asyenda o lupang
komunal. Kapag tumitindi ang reaksyon sa mga partikular na lugar, ang
ilang mayamang magsasaka ay nag-aastang mga lokal na tirano at nagiging
panatikong tuta ng mga despotikong panginoong maylupa. Laging
nagtatangka ang uring panginoong maylupa na gawing instrumento ang mga
mayamang magsasaka para magamit ang mga "konseho ng baryo" at
mag-organisa ng mga armadong gang laban sa mga rebolusyonaryong
magsasaka. Ang patakaran natin ay biguin ang pagtatangka ng mga
panginoong maylupa at kamtin ang nyutralidad man lamang ng mga mayamang
magsasaka sa rebolusyon.
Bilang pangkalahatang tuntunin ay dapat kilalanin na
mapapakinabangan sa isang takdang panahon ang porma ng produksyon ng
mayamang magsasaka. Dapat mahigpit na iwasan ang di-napapanahong
patakaran ng pagpawi sa pormang ito ng produksyon. Makakatulong ang mga
mayamang magsasaka sa antiimperyalistang pakikibaka ng masang magsasaka
at makakapanatili silang nyutral sa rebolusyong agraryo laban sa mga
panginoong maylupa. Hindi dapat na basta na lamang ituring na
panginoong maylupa o napakayaman ang mga mayamang magsasaka. Sa
kabilang banda, dapat pairalin ang pangkalahatang patakaran na
hikayatin silang magkontribusyon ng butil o pera sa rebolusyon. Kasabay
nito, dapat gumawa ng mga tiyak na hakbang para ang pampulitikang
paghahari nila sa baryo ay mapalitan ng pamumuno ng proletaryado sa
pamamagitan ng Partido, ng malaproletaryado at ng nangungunang mga
aktibista mula sa panggitnang magsasaka. Dapat ding gumawa ng hakbang
para makapag-ingat sakaling kalabanin nila ang rebolusyon. Gayunman,
hindi dapat ituring agad na kataksilan ang oportunismo ng mga mayamang
magsasaka sa harap ng kaaway. Dapat pakiharapan ang mga sadyang gumawa
ng grabeng pinsala, o umutang ng buhay sa rebolusyonaryong masa, batay
sa pagsusuri sa bawat kaso.
b. Ang Panggitnang Magsasaka
Ang mga panggitnang magsasaka ay matatawag na petiburgesya ng nayon
at mga labinlima hanggang dalawampung porsyento (15%-20%) sila ng
populasyon ng nayon. Karaniwa'y may-ari sila ng humigit-kumulang ay
nakakasapat sa kanila. Kung hindi nama'y parte lamang ng lupa ang
pag-aari nila at inuupahan ang iba, o wala silang anumang pag-aaring
lupa at inuupahan nila ang lahat ng lupang sinasaka nila. Pero sa anu't
anuman, sa sariling paggawa sila pangunahing umaasa para magkaroon ng
kitang nakakasapat sa kanila. Paminsan-minsan ay nagsasamantala sila
pero kaunti lamang at hindi rito nanggagaling ang kanilang regular o
pangunahing kita. May sapat silang kagamitang pansaka, pera para sa
gastos na pang-agrikultura at isang hayop man lamang na pantrabaho.
Dahil nakakasapat ang kita ng panggitnang magsasaka, hindi nila
kailangang magbenta ng lakas-paggawa. Pwedeng may ispesyal na kakayahan
ang ilang miyembro ng kanilang pamilya pero magtatrabaho lamang sila
para magkaroon ng dagdag na kita para nang sa gayo'y makapagpaayos sila
ng bahay o makapagpaaral.
May tatlong antas ang panggitnang magsasaka. Ang mga nasa
nakakataas na antas ay may lupang sobra nang kaunti sa sapat, o umaani
o may parte sa ani na sobra nang kaunti sa sapat para sa kanilang
pamilya. Gusto nilang maging mayamang magsasaka at kung gayo'y may
tendensya silang tularan ang pampulitikang aktitud ng mga ito. Ang mga
kabilang sa gitnang antas ng panggitnag magsasaka ay may lupa o kitang
hustung-husto lamang sa kanila. Sinisikap nilang kumita ng kaunti pa,
sa tangkang maging nakatataas-na-panggitnang magsasaka at para maiwasan
ang pagkakautang. Kung minsa'y nakakautang sila pero nakakaraos pa rin.
Sa mga panahong tahimik, may tendensya silang sumunod sa opinyon ng
nakakataas-na-panggitna at mayamang magsasaka. Pero madali silang
sumunod sa opinyon ng mga nakabababang panggitna at maralitang
magsasaka kapag papahirap ang sitwasyon o malakas ang agos ng
rebolusyonaryong kilusan. Ang mga kabilang sa nakabababang antas ng
panggitnang magsasaka ay lagi nang naliligalig ng kakulangan at
mababang kalidad ng kanilang lupa, ng kakulangan nila sa pera at ng
patung-patong nilang mga utang. Kumakatok sa kanilang pintuan ang mga
usurero para ideklarang iniilit na ang kanilang isinangla at ipaalam
ang bago nilang katayuang maralitang magsasaka.
Simpleng-simpleng mamuhay ang mga panggitnang magsasaka para
mapagkasya ang kita. Pero madalas nagugulo ang kanilang buhay dahil sa
mahinang ani o malubhang pagkakasakit sa pamilya. Gayunman, habang
mabilis na lumalala ang krisis sa lipunang Pilipino, mabilis na
nababangkrap ang lahat ng panggitnang magsasaka, nakatataas man, gitna
o nakabababa. Walang awang iniipit sila ng papataas na gastos sa
produksyong pang-agrikultural at presyo ng mga pangunahing kalakal.
Ang mga panggitnang magsasaka ay handang sumama sa
anti-imperyalistang pakikibaka at sa rebolusyong agraryo dahil sa
pang-aapi at pagsasamantalang direktang dinaranas nila.
Napakaimportanteng magsagawa ng rebolusyonaryong propaganda sa kanila.
Ang positibo o negatibong aktitud nila ay isang mapagpasyang salik sa
tagumpay o pagkatalo, hindi lamang sa kanayunan kundi sa buong bayan.
Kailangang-kailangan ang masiglang suporta nila sa pagbubunsod ng
rebolusyong agraryo at dapat nating tandaan na pagkatapos ng
rebolusyong agraryo ay magiging panggitnang magsasaka ang mayorya ng
populasyon ng nayon. Inaayunan at matatanggap ng mga panggitnang
magsasaka ang kooperasyon sa agrikultura at ang sosyalismo. Kung gayon,
maaasahan silang alyado ng proletaryado at importanteng pwersang
pampakilos sa rebolusyong Pilipino.
k. Ang Maralitang Magsasaka
Kasama ng mga manggagawang bukid, ang mga maralitang magsasaka ay
mga pitumpu't lima hanggang walumpung porsyento (75%-80%) ng populasyon
ng nayon. Kasama ng mga malamay-aring magsasaka, kabilang ang mga
maralitang magsasaka sa kategorya ng malaproletaryado. Karaniwa'y wala
silang pag-aaring lupa at kasama lamang ng panginoong pyudal. Pwedeng
may kapirasong lupa ang ilan sa kanila pero balewala rin ito dahil
pangunahing nakaasa ang kabuhayan nila sa pagiging kasama. May ilan
silang kagamitang pansaka at marami sa kanila ang humihiram o umuupa
lamang ng hayop na pantrabaho. Ang pangunahing porma ng
pagsasamantalang dinaranas ng mga maralitang magsasaka ay ang regular
na pagbabayad ng upa sa lupa na katumbas ng kalahati ng kanilang ani o
higit pa. Ito ang saray ng uring magsasaka na nabibiktima nang husto ng
pang-uusura at iba pang porma ng pyudal na pang-aabuso. Sa maraming
kaso, dinadaya sila ng mga panginoong maylupa sa pagkekwenta ng gastos
na pang-agrikultura. Kung ikukumpara sa iba pang saray ng uring
magsasaka, mas kailangang punuan ng mga maralitang magsasaka ang
kakarampot nilang parte sa ani sa pamamagitan ng pagtatanim ng iba pang
halaman, pag-aalaga ng manok o baboy, pangingisda, paggawa ng
handikrap, paglalako o pagbebenta ng kanilang lakas-paggawa bilang
manggagawa sa konstruksyon o sakada. Madalas ay obligado ang mga
maralitang magsasaka na magbenta ng lakas paggawa sa loob ng isang
takda at mahaba-habang panahon, di tulad ng mga panggitnang magsasaka
na paminsan-minsan o bahagya lamang nagbebenta ng lakas paggawa. Sa
pangkalahata'y hindi sapat ang pondo ng mga maralitang magsasaka para
sa kanilang ikabubuhay at gastos na pang-agrikultura. Madalas silang
humihingi ng tulong sa mga kamag-anak at kaibigan o nangungutang sa mga
panginoong maylupa at usurero na ang ginagamit na garantya ay ang ani
nila.
Ang mga maralitang magsasaka at ang higit na nakararaming
mayorya ng malamay-aring magsasaka ang pinakamalaking pwersang
pampakilos sa rebolusyong Pilipino. Ang problema sa lupa ang esensyal
nilang problema. Kung gayon, ito ang pangunahing problema ng
demokratikong rebolusyon ng bayan. Sa rebolusyonaryong paglutas sa
problemang ito, pinupukaw at minomobilisa ang pinakamalaking pwersa sa
lipunang Pilipino para madurog hindi lamang ang mga panginoong maylupa
kundi pati ang mga imperyalista, malaking burges na komprador at
burukratang kapitalista. Lahat sila ay matagal nang nagsasabwatan para
manatiling alipin ang uring magsasaka. Ang lahat ng batas sa "reporma
sa lupa" na pinagtibay ng mga kontrarebolusyonaryong ito ay sinadya
para patatagin ang katayuan ng mga mapagsamantala sa masang magsasaka
sa malakolonyal at malapyudal na lipunang ito.
Ang uring magsasaka, ibig sabihi'y ang mga maralita at
panggitnang magsasaka, ang likas at pinakamaaasahang alyado ng
proletaryado at ang kalakhang pwersa ng rebolusyong Pilipino. Sa
pamumuno lamang ng proletaryado makakalaya ang uring magsasaka sa mga
mapang-api, at sa pagpanday lamang ng pinakamatatag na
pakikipag-alyansa sa kanila mapapamunuan ng proletaryado ang
rebolusyong Pilipino sa tagumpay. Sa uring magsasaka lamang maramihang
makukuha ng rebolusyonaryong partido ng proletaryado ang malalakas na
armadong pangkat. Sa esensya, ang demokratikong rebolusyon ng bayan ay
gerang magsasaka dahil ang pangunahing pwersang pampulitika nito ay ang
uring magsasaka, ang pangunahing problema nito ay ang problema sa lupa,
at ang pangunahing mapapagkunan nito ng mga Pulang mandirigma ay ang
uring magsasaka.
Sa suporta ng uring magsasaka, masasamantala nang husto ng
rebolusyonaryong partido ng proletaryado at ng hukbong bayan ang
tagibang na pag-unlad ng lipunang Pilipino. Ang kanayunang
pinagtatrabahuhan ng uring magsasaka ay magagawang malawak na
karagatang paglulunuran ng mga kaaway ng rebolusyong Pilipino. Doon
muna tinatalo ng rebolusyonaryong pwersa ang mga kontrarebolusyonaryo
bago tuluyang agawin ang kapangyarihan sa kalunsuran. Sa kanayunan may
pinakamalawak na lugar para makapagmaniobra ang mga rebolusyonaryo,
dahil walang magagawa ang mga kontrarebolusyonaryo kundi ikonsentra ang
pwersa nila para idepensa ang mga syudad na sentro ng kanilang
kapangyarihang pang-ekonomya at pampulitika, at para gwardyahan din ang
pangunahin nilang linya ng komunikasyon at transportasyon. Isa pa,
habang sumisidhi ang rebolusyonaryong kilusan, nagiging mas matindi at
mas marahas ang pagtutunggalian ng mga paksyon ng mga
kontrarebolusyonaryo, kaya mapipilitan ang alinmang paksyong nasa
kapangyarihan na ipirmi ang piling pwersa nila sa syudad o sa mga
reserbang kampo para maidepensa sila sa mga kudeta.
Dapat pagsikapan ng proletaryado na magbuo ng isang
rebolusyonaryong nagkakaisang prente na antipyudal para mamobilisa nang
husto ang rebolusyonaryong pwersa sa kanayunan. Dapat silang
makipagkaisa sa mga maralitang magsasaka, nakabababang-panggitang
magsasaka at manggagawang bukid na pinakamaaasahan nilang alyado.
Makukuha naman ng mga ito ang buong saray ng panggitnang magsasaka para
manyutralisa ang mga mayamang magsasaka at maihiwalay ang uring
panginoong maylupa at iba pang lokal na tirano.
4. Ang Proletaryado
Tinutukoy na proletaryado, una ang mga manggagawa sa industriya at
pangalawa ang iba pang sumasahod. Isa itong uri na nawalan na ng
anumang kasangkapan sa produksyon at kailangang magbenta ng
lakas-paggawa sa mga kapitalistang may-ari ng mga kasangkapan sa
produksyon. Pinagsasamantalahan sila sa pamamagitan ng pwersahang
paglikha ng sobrang halaga kapalit ng kakarampot na sahod na napakaliit
kung ikukumpara sa sobrang halaga na kinukuha ng mga kapitalista.
Dahil sa malakolonyal at malapyudal na kalikasan ng lipunang
Pilipino ngayon, maliit ang proletaryadong industriyal sa Pilipinas
kung ikukumpara sa uring magsasaka. Mga labinlimang porsyento (15%)
sila ng kabuuang lakas-paggawa sa Pilipinas. Isang milyon, walong daang
libo (1,800,000) hanggang dalawang milyon (2,000,000) sila.
Ang mga manggagawa sa industriya ay nagtatrabaho sa mga
sasakyang panlupa, sasakyang pandagat at tren; minahan; trosohan at
tablerya; asukarera; koprahan; pahagutan ng abaka; planta ng public
utilities; kumpanyang nagpoproseso ng pagkain; planta ng mga inumin at
alak; pagawaan ng katad at sapatos; pabrika ng tela; imprenta; empresa
sa pangangalakal; pabrika ng mga kemikal at gamot; pabrika ng sabon at
kosmetik; repinerya ng langis; pabrika ng arina; planta ng simento;
pabrika ng papel; plantang nagpoproseso ng iskrap na metal at asero; at
iba pang empresa at linya ng industriya. Ang mga empresang
pinakaistratehiko at pinakamalaki ay pag-aari at kontrolado ng mga
monopolyong empresa ng EU. Kung hindi naman, ang may-ari ay ang lokal
na malaking burgesya at ang panggitnang burgesya na sa kabuua'y
sekundaryo ang papel na ginagampanan sa ekonomya.
Ang mga manggagawa sa industriya ay masyadong inaapi at
pinagsasamantalahan ng imperyalismong EU, lokal na kapitalismo at
pyudalismo. Wala naman talagang naitutulong sa kanila ang tinatawag na
Magna Karta sa Paggawa. Isa lamang itong pangkonsesyon at mapanlokong
kapirasong papel na inilabas ng mga kontrarebolusyonaryo pagkaraang
supilin nang buong bangis ang Partido Komunista ng Pilipinas at ang
Konggreso ng mga Organisasyon sa Paggawa (Congress of Labor
Organizations o CLO). Ang mga manggagawa ay tumatanggap ng mababang
sahod na lalo pang pinabababa ng patuloy na implasyon, at
pinagkakaitang tamasahin ang mga minimum na karapatang tulad ng
pag-uunyon, seguridad sa trabaho, bayad kapag namatay o nasaktan, bayad
sa obertaym, sahod kapag nanganganak o nagkakasakit, regular na
pagpapadoktor at pagpapadentista, pensyon kapag nagretiro at iba pa.
Walang awang iniaamba at ginagamit sa kanila ang hukbo, pulisya, mga
korte at bilangguan tuwing mag-aalsa sila para igiit ang kanilang mga
karapatan. Ang sobrang dami ng walang trabaho at kulang ang trabaho
dahil sa pagkalahatang pagkaatrasado ng ekonomya ay laging ginagamit ng
mga mapagsamantala para pagbantaan, patalsikin at palitan ang mga
manggagawa, at para panatilihing mababa ang sahod nila at panatilihin
silang naghihirap.
Bago magbigay ng anumang konsesyon ang mga reaksyonaryong
kapitalista, niloloko muna nila nang husto ang mga manggagawa, at kapag
nabigo sila ay ginagamit nila ang mabangis na pwersa ng
kontrarebolusyonaryong estado. Ang mga upisyal ng reaksyonaryong
gobyerno ay kinukuhang abogado, sinusuhulan at binibigyan ng iba pang
ispesyal na pribilehiyo para supilin ang mga welga ng manggagawa.
Pumapasok din sa usapan ang mga kontratista sa paggawa para iligaw ang
mga manggagawa sa pamamagitan ng direktang pagbebenta ng kaso nila, o
sa pamamagitan ng paglilimita sa kanilang pakikibakang pang-ekonomya sa
walang kakwenta-kwentang kolektibong kasunduan sa paggawa, at sa
pamamagitan ng pagpigil sa mga manggagawa na itaas ang kanilang
makauring kamulatan. Ang mga mapagsamantala ay nagbibigay lamang ng
konsesyon sa isang grupo ng mga manggagawa kapag wala na silang magawa
sa harap ng makapangyarihang pagkakaisa ng mga manggagawa. Pero
hinding-hindi sila tumitigil sa paghahanap ng mga paraan para mabawi
ang naibigay at mapatindi ang pagsasamantala sa proletaryado at iba
pang anakpawis.
Bukod sa mga manggagawa sa industriya, may mga manggagawang
bukid na pangunahi'y nagtatrabaho sa malalaking tubuhan, niyugan,
taniman ng mga halamang pinagkukunan ng hibla, taniman ng mga prutas
tulad ng dalanghita, pinya't saging, at gulayan. Sila ang nagtatrabaho
sa loob ng pinakamaraming oras, tumatanggap ng pinakamababang sahod at
dumaranas ng pinakamasahol na kundisyon. Pinagsasamantalahan sila ng
mga imperyalista, panginoong maylupa, kontratista sa paggawa at
usurero. Tulad ng mga manggagawa sa industriya, tumatanggap ng sahod
ang mga manggagawang bukid at wala silang pag-aaring kasangkapan sa
produksyon. Sila ang proletaryado ng nayon.
Ang proletaryado sa industriya ang pinakaabanteng pwersa sa
produksyon sa Pilipinas ngayon. May internasyunal silang kaugnayan sa
pinakaabanteng pwersa sa produksyon sa mga bayang imperyalista at sa
buong mundo. May kaugnayan sila sa sosyalismo, ang pinakaabanteng porma
ng ekonomya. Sa buong kasaysayan ng sangkatauhan, ang proletaryado ang
lumitaw na pinakaabanteng pwersa sa produksyon sa pamamagitan ng
paglikha sa mga modernong kasangkapan sa malakihang produksyon. Batay
sa katayuan nila sa ekonomya at karanasan sa pulitika, sila ang naging
pinakaabanteng pwersang pampulitika sa buong mundo at sa buong bansa.
Naging malinaw na malinaw ang katotohanang ito ngayong panahon ng
Marxismo-Leninismo-Kaisipang Mao Zedong, nang tumutuloy sa ganap na
pagbagsak ang imperyalismo at sumusulong sa pandaigdigang tagumpay ang
sosyalismo.
Ang proletaryadong Pilipino ay hindi lamang saligang pwersang
pampakilos sa rebolusyong Pilipino, kundi namumunong pwersa din sila.
Sila ang tagapagbandila ng Marxismo-Leninismo-Kaisipang Mao Zedong, ang
rebolusyonaryong ideolohiyang proletaryo na gumagabay sa kasalukuyang
demokratikong rebolusyon ng bayan at gagabay sa kasunod na rebolusyong
sosyalista. Sa masang anakpawis, may Partido Komunista ng Pilipinas ang
proletaryado para kumatawan sa pamumuno ng uri nila. Sila ang uring
pwedeng magkaroon ng komprehensibong pagsapol sa materyalistang
pilosopiya, materyalismong diyalektiko't istoriko, ekonomyang
pampulitika, syensyang panlipunan, digmang bayan, pagbubuo ng partido
at dakilang proletaryong rebolusyon sa kultura.
Ang mga manggagawa ang pinakakonsentradong uri sa lipunang
Pilipino ngayon; sama-sama silang nagtatrabaho nang maramihan
araw-araw. Matindi ang kanilang pandama sa organisasyon at disiplina.
Magagamit nila ang mga welga para mapanday ang pamumuno ng uri nila, at
maihahanda sila sa pag-agaw sa kapangyarihang pampulitika kasama ng
uring magsasaka at iba pang pinagsasamantalahang seksyon ng sambayanan.
Sa paglulunsad ng mga pangkalahatang welgang ikinoordina sa hukbong
bayan, pwede nilang paralisahin o ibagsak ang mga kaaway nila sa uri.
Dahil wala silang pribadong kasangkapan sa produksyon at
pinagdaranas sila ng pinakamabangis na pang-aapi't pagsasamantala, lagi
silang handang gamitin ang pamumuno ng uri nila at pabagsakin ang mga
mapang-api't mapagsamantala sa sambayanang Pilipino.
Dahil bata pa ang proletaryadong Pilipino kung ikukumpara sa
proletaryado ng mga bayang imperyalista, mayroon silang mahigpit at
matibay na likas na kaugnayan sa uring magsasaka. Galing sa pamilyang
magsasaka ang karamihan sa mga manggagawang Pilipino. Nagagamit nila
nang husto ang mga baryong pinagmulan nila at mga kamag-anak sa iba't
ibang lugar sa Pilipinas sa paglulunsad ng digmang bayan. Sa
kasalukuyan, parami nang paraming manggagawa ang nagpupunta sa
kanayunan para sumama sa uring magsasaka sa rebolusyonaryong armadong
pakikibaka. Sa mga empresang nasa kanayunan, tulad ng minahan, linya ng
transportasyon, trosohan at tablerya, plantasyon, planta ng simento at
iba pa, ang mga manggagawa ay mahigpit na kaugnay ng masang magsasaka
at madaling maakit sa rebolusyonaryong simulain.
Ang proletaryadong Pilipino ay may maningning na kasaysayan ng
rebolusyonaryong pakikibaka. Kahit wala pang kamalayan ang mga
manggagawang Pilipino sa Marxismo, ang rebolusyonaryong ideolohiya
nila, inumpisahan nila at masiglang nilahukan sa pamumuno ni Andres
Bonifacio, ang lumang pambansa-demokratikong rebolusyon. Noong Digmaang
Pilipino-Amerikano, ang unang unyon ay itinatag ng mga manggagawa sa
imprenta ng upisyal na dyaryo ng rebolusyonaryong gobyerno. Pagkaraang
matalo ng imperyalismong EU ang gobyernong Aguinaldo, buong tapang
silang nagpatuloy sa pagtatag ng mga unyon sa kabila ng mababangis na
pagsalakay na isinagawa ng mga imperyalista at mga lokal na alipuris ng
mga ito para supilin sila.
Nang hindi mapigil ng mga imperyalista ng EU ang proletaryado,
tinangka ng mga ito na hatiin sila sa pamamagitan ng pagpapalaganap
dito ng reaksyonaryong dilawang unyonismo ng AFL at sa pamamagitan ng
pagtataguyod ng matinding damdaming anti-Bolshevik pagkaraang
magtagumpay ang Rebolusyong Oktubre. Kahit ginagamitan ng
pinagkumbinasyong pwersa at panloloko ang Partido Komunista ng
Pilipinas, itinatag ito noong 1930, hudyat ng pormal na pag-uumpisa ng
pagsasanib ng teorya at praktika ng Marxismo-Leninismo at ng
kongkretong praktika ng rebolusyong Pilipino. Mula noon ay lalong
naging mabagsik ang imperyalismong EU at mga lokal na alipuris nito sa
pagsalakay sa mga rebolusyonaryong manggagawa at sa paggamit ng lahat
ng klase ng panloloko para salakayin sila at para samantalahin din ang
mga panloob na kahinaan ng partido.
Ilang buwan lamang pagkaraang itatag ang Partido, mabangis na
sinalakay ito ng mga imperyalista ng EU sa pamamagitan ng papet na
pangkatin ni Quezon at papet na konstabularya. Noong 1935-41, ang mga
pampulitikang kinatawan ng burgesya na pinamumunuan ni Vicente Lava ay
pumasok sa Partido para ilatag ang pundasyon ng kontrarebolusyonaryong
linya rebisyonista nina Lava at Taruc. Lalong naging litaw ang linyang
ito noong 1938 nang buung-buong magsanib ang Partido Komunista at
Partido Sosyalista.
Noong gera laban sa Hapon, lumakas ang proletaryado at Partido
Komunista ng Pilipinas nang pamunuan nila ang uring magsasaka sa
rebolusyonaryong armadong pakikibaka. Pero nang bumalik ang mga
imperyalista ng EU noong 1945, ang mga kontrarebolusyonaryong
rebisyonistang ahente ng burgesya, sina Lava at Taruc, ay nagmaniobrang
dalhin ang Partido sa maling landas ng parlamentaryong pakikibaka at
pumayag na bawiin ng imperyalismong EU at pyudalismo ang mga lugar na
may natamo nang makabuluhang demokratikong tagumpay ang mga
manggagawa't magsasaka.
Sa kabila ng patagong pagtutol nila Lava at Taruc, inumpisahan
uli ang armadong pakikibaka sa paggigiit ng rebolusyonaryong masa. Ang
mga kontrarebolusyonaryong ahente ng burgesya na pinamumunuan nina Jose
Lava sa loob ng Partido ay pakunwaring nagtangkang magkamit agad ng
tagumpay militar sa loob ng dalawang taon, at tinalukuran nila ang
prinsipyong bai-baitang na buuin ang lakas-panlaban ng mamamayan sa
loob ng mahabang panahon, at sa gayo'y sinabotahe nila ang rebolusyon,
kasama ng mga imperyalista ng EU, malaking burges na komprador,
panginoong maylupa at burukratang kapitalista na naglunsad ng
mababangis na kampanya ng "pagkubkob at panunupil" laban sa sambayanan
at sa Partido. Noong 1951, winasak ng papet na estado ang pinakamalaki
at pinakamalakas na kilusang unyon, ang CLO, sa pamamagitan ng paggawa
ng lahat ng klase ng teroristang pang-aabuso sa mga upisyal at myembro
nito. Nang mawasak na ang demokratikong organisasyong ito, saka lamang
inilabas ng mga reaksyonaryo ang tinatawag na Magna Karta sa Paggawa
para mapayagan ang mga ahente ng papet na estado na iligaw ang mga
maililigaw sa mga manggagawa.
Pagkatapos mapahamak sa mga pagkatalong militar ang mga
kontrarebolusyonaryong ahente ng burgesya sa loob ng Partido, sina Lava
at Taruc, gumawa sila ng sunud-sunod na hakbang sa pagsurender.
Sumurender si Luis Taruc noong 1954, gayundin si Jesus Lava noong 1964.
Nasabotahe ang rebolusyonaryong kilusang masa dahil matagal na
nangibabaw sa loob ng lumang Partido Komunista ang kanilang
kontrarebolusyonaryong linyang rebisyonista. Hindi lamang nabigong
mang-agaw ng kapangyarihan ang lumang Partido Komunista, kundi nabigo
rin itong iligtas ang sarili para maipagpatuloy ang rebolusyonaryong
armadong pakikibaka.
Ang proletaryado ay binibiktima ng mga dilawang bos ng unyon
at iba pang klase ng manggagantso. Matagal na rin silang tinatangkang
iligaw ng upisyal o "attache" sa paggawa ng embahada ng EU, CIA, AID,
mga representante ng AFL-CIO, International Confederation of Free Trade
Unions o ICFTU at Internasyonal na Organisasyon sa Paggawa
(International Labor Organization o ILO), mga pundasyon ng EU (Asia,
Rockefeller, Ford at iba pa), Asian Labor Education Center o ALEC,
Institute of Social Order, Sentro ng Unyonismo sa Pilipinas (Philippine
Trade Union Center o PTUC), Federation of Free Workers o FFW,
Philippine Transport and General Workers Organization o PTGWO at
napakarami pang ibang dilawang pangkat.31
Gayunma'y wala pang sampung porsyento (10%) ng uring manggagawang
Pilipino ang nakokontrol sa lahat ng mga huwad na unyong hawak ng mga
magnanakaw na binibigyan ng treyning, ikinakalat at binabayaran ng mga
anti-komunista at antiproletaryong organisasyong ito. Malinaw na ang
mga manggagawa ay maoorganisa at mamomobilisa lamang sa teoretikong
gabay ng Marxismo-Leninismo-Kaisipang Mao Zedong at sa praktikal na
liderato ng rebolusyonaryong partidong proletaryo, ang Partido
Komunista ng Pilipinas.
Ang Malaproletaryado
Isang saligang katangian ng malakolonyal at malapyudal na bayan ang
katotohanan na maraming walang hanapbuhay. Sa populasyon ng Pilipinas
na tatlumpu't pitong milyon (37,000,000), may reserbang hukbo ng
paggawa na tatlong milyong (3,000,000) walang hanapbuhay at pitong
milyong (7,000,000) walang sapat na hanapbuhay. Buong kasinungalingang
itinatago ito ng reaksyonaryong gobyerno sa pamamagitan ng paglalabas
ng mga palsipikadong datos tungkol sa kundisyon ng kawalan ng
hanapbuhay. Artipisyal nitong itinuturing na may sapat na hanapbuhay
ang milyun-milyong taong kabilang sa malaproletaryado.
Natalakay na ang tungkol sa pagkarami-raming maralitang
magsasaka at malamay-aring magsasaka na kabilang sa malaproletaryado.
Bukod sa kanila, may iba pang seksyon ng malaproletaryado na
malaki-laking parte ng populasyon. Pinakamarami sa kanila ang mga
maralitang mangingisda sa baybay ng mga dagat at lawa. Kadalasa'y nasa
mga kabayanan at kalunsuran ang iba pang malaproletaryado.
Nahihirapan ang mga malaproletaryado dahil wala silang
ari-arian, di sapat ang kanilang sahod, di regular at kulang ang kita
nila, at wala silang seguridad. Nandiyan ang mga may simpleng
kasangkapan lamang tulad ng maliliit na tagayari ng handikrap,
karpintero't kantero, maliliit na potograper, naglilibot na
taga-kumpuni at maralitang mangingisda. Nariyan ang mga may kaunting
pondo na nagagamit para maghanapbuhay bilang mga naglalako at may-ari
ng maliliit na tindahan. Nariyan ang wala kahit ano kundi ang
ibinebentang lakas-paggawa tulad ng mga kargador sa pyer sa probinsya,
kargador sa palengke, katulong sa tindahan, aprentis sa talyer, drayber
ng traysikel, ilang drayber ng dyip, katulong sa bahay o sa restawran
at iba pa. Dahil sa malakolonyal at malapyudal na kundisyon, hindi sila
matanggap na regular na sahuran sa mga empresa sa industriya o regular
na kasama sa kanayunan.
Ang malaproletaryadong ito ay pwersang pampakilos ng
demokratikong rebolusyon ng bayan. Kahit hindi sila konsentrado tulad
ng proletaryado sa industriya, pwede silang buuin sa mga lokal na
asosasyon. Sabik silang lumaban sa mga pambansang kaaway at kaaway sa
uri ng sambayanang Pilipino.
Ang Lumpen-proletaryado
Dahil maraming walang hanapbuhay sa kalunsuran at kanayunan,
patuloy na lumalaki ang lumpen-proletaryado. Latak ng lipunang Pilipino
ang saray na ito. Ang paglitaw nila ay resulta ng sapilitang kawalan ng
magawa. Binubuo sila ng mga magnanakaw, maton, pulubi, bugaw at puta,
manggagantso, palaboy at iba pang elementong nabubuhay sa mga gawaing
antisosyal. Kapansin-pansin sila sa mga maralitang komunidad sa syudad.
Nanggaling sa probinsya ang marami sa kanila para maghanap ng trabahong
hindi naman matagpuan sa syudad. May mga organisasyong silang tulad ng
OXO, Sigue-Sigue, Bahala Na at iba pa.
Madali silang gamiting iskirol, panggulo sa mga aksyong
demokratiko, impormer o upahang maton. Marami sa kanila ang
mangangalabaw, pirata at iba pa. Nanggaling sa lumpen-proletaryado ang
karamihan sa nirerekrut ng reaksyonaryong armadong pwersa para sa
"Monkees", BSDU at iba pang grupo ng mamamatay-tao. Nitong huli, buong
malisyang pinasasali ng reaksyonaryong gobyerno sa hanay ng mga
demonstrador ang pinagsamang pwersa ng mga ahente at upahang
lumpen-proletaryado para salakayin ang mga establisimyentong
petiburges, at para guluhin ang mga demonstrador at pigilan silang
makarating sa malapit sa Malakanyang at embehada ng EU.
Mabuway na mabuway ang mga lumpen-proletaryado. Madali silang
mabili ng kaaway at may tendensyang gumawa ng walang katuturang
paninira. Pero pwedeng magbago ang ilan sa kanila. Ang tapang nila sa
labanan at pagkamuhi sa papet na estado at sa pagsasamantala ay pwedeng
magsilbi sa rebolusyonaryong pakikibaka basta't may kaukulang
pag-iingat. Kapag sumama sa rebolusyon, sila ang pinagmumulan ng
ideolohiya ng mga rebeldeng lagalag at anarkista. Kinakatawan ng
bandidong paangkatin nina Taruc at Sumulong at ng pangkating
Monkees-Diwa ang di nagbabagong lumpen-proletaryado na nagtatangkang
gamitin ang pangalan ng hukbong bayan.
__________________________
31
Kahit ang isang samahang unyonistang tulad ng National Association of
Trade Unions o NATU, na dati'y itinuturing na progresibo, ay matagal
nang biktima ng katiwalian at antikomunistang pambabaluktot ng
aristokrata sa paggawa na si Ignacio F. Lacsina, ang presidente nito.
Nadiskubre na impiltrador si Lacsina at nananabotahe sa
rebolusyonaryong kilusang masa sa buong panahon ng pagkukunwari niyang
tumalikod na siya sa nakaraan niyang koneksyon sa "organisdor ng
manggagawa", ang CIA-Heswitang si Padre Hogan; sa namatay na pinunong
papet na si Magsaysay; at sa konseho ng mga Unyon sa Pilipinas
(Philippine Trade Union Council o PTUC).
__________________________
