Amado Guerrero
July 30, 1970
Ang lahat ng uri at saray na inilahad ay komprehensibong sumasaklaw
sa lipunang Pilipino. Imposibleng igiit ng sinuman sa Pilipinas ngayon
na hindi siya kabilang sa alinmang uri o alinmang saray sa loob ng
isang uri. Ang bawat tao ay kabilang sa isang tiyak na uri at taglay
niya ang tatak ng uring iyon.
Kung iguguhit ang saligang istruktura ng lipunang Pilipino,
lalabas na isang piramid o korteng bubong, na nasa matulis sa tuktok
ang kumakatawan sa wala pang isang porsyento ng buong populasyon ang
malaking burgesya at panginoong maylupa, kasama ang pinakamalaki nilang
mga ahenteng pampulitika, ang malalaking burukratang kapitalista. Nasa
ibaba nila ang parang napakanipis na hiwang kumakatawan sa pambansang
burgesya. Sumusunod sa kanila ang makapal-kapal na hiwang kumakatawan
sa mga pitong porsyento - ang parte ng petiburgesya (di kabilang ang
mga panggitang magsasaka) sa populasyon. Sa lenggwahe ng sosyolodying
burges, tinatawag ng panggitnang uri ang pambansang burgesya at ang
petiburgesya, kabilang ang mga pangginang magsasaka. Ang mahigit
siyamnapung porsyentong (90%) ng piramid, mula ibaba pataas, ay
kumakatawan sa masang anakpawis - ang proletaryado at ang uring
magsasaka.
Ayon sa Magkasanib na Komisyong Lehislatibo-Ehekutibo sa Buwis
ng Pilipinas (Philippine Joint Legislative-Executive Tax Commission)
noong 1960, walumpu't walo tuldok tatlong porsyento (88.3%) ng mga
pamilyang Pilipino ang kumikita ng mababa sa dalawang libo, limang daan
piso (P2,500); walong porsyento ang kumikita mula dalawang libo, limang
daang piso (P2,500) hanggang apat na libo, siyam na raa't siyam napu't
siyam na piso (P4,999); dalawa tuldok anim na porsyento, mula limang
libong piso (P5,000) hanggang siyam na libo, siyam na raa't siyamnapu't
siyam na piso (P9,999); at isa tuldok isang porsyento, mula sampung
libong piso (P10,000) pataas. Tinatantya na ang mga kumikita ng
sandaang libong piso (P100,000) pataas ay ikasampung parte ng isang
porsyento ng lahat ng pamilya sa Pilipinas, at kilala silang may
pinakamalaking parte sa kita at ari-arian ng bansa. Kahit sariling
istatistiks ng reaksyonaryong gobyerno ang ginagamit, hindi pa rin nito
maitago ang malaking agwat ng kita ng mga uring mapagsamantala at ng
pinagsasamantalahan. Ang ibig sabihin ng agwat na ito ay hungkag ang
pinagsasabi ng mga reaksyonaryo na may demokrasya. Mula noong 1960,
kung isasaalang-alang ang patuloy na implasyon at dalawang biglaang
debalwasyon, lumala nang husto ang kabuhayan ng mamamayan. Ang kita
nila ay masyado nang napag-iwanan ng pagtaas ng presyo ng mga
pangunahing bilihin.
Pwedeng mangyari na maikaklasipika ang isang tao sa dalawa o
higit pang kategorya ng uri. Dahil sa malakolonyal at malapyudal na
katangian ng ekonomya, ang isang kabilang sa uring panginoong maylupa
ay pwedeng kabilang din sa malaking burgesya o sa panggitnang burgesya.
Pwedeng tukuyin ang prinsipal na katangian ng uri ng taong ito batay sa
kanyang prinsipal na pinagkakakitaan. Kapag isa ring pambansang burges
ang isang panginoong maylupa, magkahiwalay at tamang hinaharap ang
kanyang interes bilang panginoong maylupa at interes sa industriya o
komersyo. Ang isang miyembro ng intelihensya ay pwedeng magmula sa
pamilyang panginoong maylupa, pambansang burges o mayamang magsasaka,
pero naghahanapbuhay siya bilang petiburges ng lungsod. Sa esensya,
kinikilala siyang miyembro ng petiburgesya ng lungsod.
Gayunman, hindi lamang pamantayang pangkabuhayan ang dapat
gamitin sa pagkaklasipika ng mga indibidwal. Nahuhubog ang
rebolusyonaryo o kontrarebolusyonaryong katangian ng isang indibidwal
sa takbo ng pakikibaka, laluna pagdating sa usapin ng pagiging
proletaryong rebolusyonaryo. Walang isinisilang na Pula kahit sa mga
anakpawis. Sa mga inaapi't pinagsasamantalahan, pwedeng magkaroon ng
sandakot na iskirol na dahil sa kontrarebolusyonaryong aktitud ay
napupunta sa panig ng mga kaaway ng mamamayan. Sa mga miyembro ng
petiburgesya, may pwedeng maging abanteng elemento sa rebolusyonaryong
pakikibaka. Kahit sa mga miyembro ng mga mapagsamantalang uri may mga
bukod-tanging kaso ng mga indibidwal na nagbabago at sumasama sa mga
rebolusyonaryo. Kung gayon, dapat bigyan ng nararapat na importansya
ang pamantayan ng paninindigang pampulitika at ang proseso ng pagbabago
ng ideolohiya.
Dapat tayong magkaroon ng komprehensibong pananaw na
diyalektikong relasyon ng basihang pang-ekonomya at ng
super-istruktura. Batay sa mga uri at saray, kailangan din natin ang
paulit-ulit na pagsusuri sa mga uri nang sa gayo'y magkaroon tayo ng
tamang pagsapol sa mga pagbabago sa pampulitikang aktitud dahil sa
bagong materyal na kundisyon, at gayundin sa mga pagbabago sa materyal
na kundisyon dahil sa mga pagbabago sa pampulitikang aktitud.
Kongkretong pagsusuri sa kongkretong kundisyon ang diwa ng
Marxismo-Leninismo-Kaisipang Mao Zedong.
Mga Natatanging Grupong Panlipunan
Walang grupong panlipunan sa Pilipinas na maihihiwalay sa pagsusuri
sa mga uri. Kapag binibigyan ng Partido ng ispesyal na atensyon ang mga
grupong panlipunan tulad ng mga mangingisda, pambansang minorya,
setler, kababaihan at kabataan, hindi ito ginagawa para palabuin o
pawalan ng halaga ang makauring nilalaman kundi para bigyan ng
nararapat na atensyon ang partikular na kundisyong taglay o kailangang
ng bawat grupong panlipunan.
1. Dahil sa pagiging pulu-pulo ng Pilipinas, natatangi ang
laki ng grupong panlipunan ng mga mangingisda. Bukod sa mangingisda sa
dagat, mayroon ding mga mangingisda sa malalaking ilog at lawa. Ang
pangingisda ay hindi lamang pandagdag na hanapbuhay ng uring magsasaka.
Mayroon pangingisda lamang ang hanapbuhay at mahahati sila sa tatlong
seksyon: mayaman, panggitna at maralita.
Ang mga mayamang mangingisda ay gumagamit ng sariling bangkang
de-motor, malalaking lambat at kagamitan sa pangingisda, bumibili ng
lakas-paggawa ng mga maralitang mangingisda at kumikita ng higit sa
sapat para sa pangangailangan ng pamilya. Ang mga panggitnang
mangingisda ay gumagamit ng sariling bangkang de-motor, lambat na
katamtaman ang laki at kagamitan na di kasing husay ng sa mayamang
mangingisda, sa pangisdaang munisipal lamang nangingisda, at kumikita
ng sapat lamang para sa pamilya. Ang mga maralitang mangingisda ay
pwedeng may sariling bangka at kagamitan na mahina ang klase, sa may
baybayin pangunahing nangingisda, at hindi kumikita ng sapat para sa
pamilya kaya kailangan pang humanap ng ibang hanapbuhay, kadalasa'y sa
pagsasaka bilang pantulong na hanapbuhay; o pwedeng ibinebenta nila ang
kanilang lakas-paggawa sa mga mayamang mangingisda at kapitalista sa
pangingisda.
Ang mga mangingisda ay direktang pinagsasamantalahan ng mga
kapitalista ng EU at Hapon na nangingisda sa dagat at gumagamit ng
malalaking troler at mga plota (kabilang ang mga bapor na imbakan ng
isda at bapor na pabrika ng de-latang isda) na sumisimot sa mga
pangisdaan; ng mga panginoong maylupang nagbabakod at umaangkin sa
pangingisda na nagdidikta ng presyo; at ng abusadong mga upisyal ng
gobyerno na basta na lamang kumukuha ng buwis na pero o isda. Pwedeng
suportahan ng mga mangingisda, laluna ng mga maralita at panggitna, ang
antiimperyalista at antipyudal na pakikibaka. Importanteng-importante
sila sa pagkakawing at pagdedepensa sa mga pulo at sa pagpapakain sa
mamamayan. Pwede nilang payamanin ang teorya at praktika ng digmang
bayan sa pamamagitan ng pagpapaunlad sa pakikidigmang dagat at
pakikidigmang inilulunsad sa mga ilog, lawa at wawa.
2. Dapat bigyan ng ispesyal na pansin ang pangangailangang
magkaroon ng awtonomong gobyerno ang mga pambansang minorya na umaabot
sa limang milyon (5,000,000) o mga labing-apat na porsyento (14%) ng
populasyon. Ang pinakamarami, tatlo't kalahating milyon (3,500,000), ay
ang tinatawag na mga tribung Muslim (na mas tamang tawaging Magindanao,
Maranao, Tausog, at iba pa). Kasunod ang mga tribung Igorot na
kalahating milyon (500,000).
Ang malawak na mayorya ng mga pambansang minorya ay
naninirahan sa mga liblib na lugar at mga lugar na pinababayaan at
inaabuso nang husto ng reaksyonaryong gobyerno. Ang mga pambansang
minorya ay matagal nang biktima ng sobinismong Kristyano at pang-aapi
ng mga reaksyonaryo. Hinding-hindi pwedeng magpataw o magbigay ng
impresyon na nagpapataw sa kanila ng isang bagay na labas sa kanilang
awtonomong pangangailangan. Kinikilala ng Partido ang karapatan nilang
magpasya sa sarili. Mapapagkaisa lamang sila at ang iba pang mamamayang
Pilipino batay sa pagkakapantay-pantay at respeto sa kanilang kultura o
lahi.
Mas mabigat ang pasanin ng mga pambansang minorya sa Pilipinas
kaysa iba pang mamamayang Pilipino. Hanggang ngayong primitibong
komunal pa ang pamumuhay ng karamihan sa mga Negrito at biktima sila ng
rasistang diskriminasyon. Kinakamkam ng mga sobinistang Kristyano at
Malayo ang kanilang mga lupa sa mga kapataga't lambak at kahit sa
kabundukang pinagtatabuyan sa kanila. Basta't magustuhan ay inaabuso at
pinapatay ang mga katutubong ito. Kahit ang mga pambansang minorya sa
Mindanao, na ang inabot na yugto sa pag-unlad ng lipunan ay hindi
mahuhuli sa inabot ng iba pang mamamayang Pilipino, ay biktima ng
pinakasobrang kriminal na pang-aabuso ng mga sobinistang Kristyano at
ng reaksyonaryong gobyerno. Ang lupain ng mga ninuno nila ay kinakamkam
ng mga imperyalista, komprador, panginoong maylupa at burukratang
kapitalista sa pamamagitan lamang ng pagmamanipula ng mga titulo ng
lupa at lubos na pagbabale-wala sa katutubong mga kostumbre at batas
nila. Ang pangangamkam ng lupa ang kasamaang ipinapadanas ng malalaking
nag-iispekulasyon sa lupa, magtotroso, may-ari ng rantso, kumpanya sa
minahan at panginoong maylupa sa lahat ng katutubong pambansang minorya
sa Pilipinas. Palagi na lamang silang napapalayas sa kanilang lupa sa
pamamagitan ng armas. Marami sa kanila ang naitaboy sa pinakaliblib na
lugar, at ang mga ito ay pwedeng gawing makapangyarihang mga base para
sa rebolusyonaryong pakikidigma.
Sa Pilipinas, ang minoryang Tsino ay biktima rin ng
sobinismong Malayo. Kung ang minoryang Tsino sa Pilipinas ay ikukumpara
sa mga minoryang Tsino sa ibang bayan sa Timog-Silangang Asya, sila ang
pinakakaunti at umaabot lamang sa sandaa't dalawampung libo (120,000).32
Sinasadya ng reaksyonaryong gobyerno na gawing mahirap ang
naturalisasyon ng mga Tsinong nasyonal, para makikilan sila nang husto
ng bandidong gang ni Chiang at ang mga burukratang kapitalistang
Pilipino, at magamit silang madaling target ng sobinistang pagtuligsa,
sa layuning huwag pagtuunan ng atensyon ang imperyalismong EU at
militarismong Hapones. Lalo itong binibigyan ng diin ng pangyayaring
sinusupil ng reaksyonaryong gobyerno ang iginigiit ng mamamayan na
isabansa ang lahat ng dayuhang empresa, pag-aari man ng EU o ng iba pa.
Magkakakutsaba ang mga imperyalista ng EU, Pilipinong reaksyonaryo,
malaking burges na ahente ng bandidong gang ni Chiang at modernong
rebisyonista sa pasistang pakana na ipain ang mayorya ng Tsinong
nasyonal, na kabilang sa panggitnang burgesya at petiburgesya,
malaproletaryado at proletaryado, sa sobinistang pagkamuhi ng mga
matong sumisigaw ng mapandigmang islogan na "nasyonalismo" para
matakpan ang kanilang pagkapapet sa imperyalismong EU.
Ang tamang patakaran sa lahat ng pambansang minorya ay
panghawakan lagi ang proletaryong paninindigan at gumawa ng kailangang
pagsusuri sa mga uri. Ito lamang ang paraan para puspusang makasanib sa
kanila ang Partido. Sa pagpapalitaw ng mga kadre ng Partido at Pulang
mandirigma sa mga pambansang minorya, hindi lamang ang buong papet na
estado ang maibabagsak ng Partido kundi pati ang mga lokal na tirano sa
mga teritoryo ng mga pambansang minorya.
3. Ang mga setler sa mga bulubundukin at kagubatan sa
Pilipinas ay isang importanteng penomenon dahil sa malakolonyal at
malapyudal na katangian ng lipunang Pilipino. Importante sila dahil
sila'y inaapi, marami at nasa tereyn na paborable sa armadong
pakikibaka. Matatantyang di kukulangin sa sampung porsyento (10%) ng
populasyon ng magsasaka sa buong Pilipinas ay mga setler na wala pang
dalawampung (20) taong naninirahan sa kanilang lugar. Sa ilang
probinsya, ang mga setler ang mayorya ng lokal na populasyon.
Ang mga setler sa mga bulubundukin at kagubatan ay mga
magsasakang nawalan ng lupa at walang makitang trabaho sa bukid o
pabrika sa lubar na pinanggalingan nila. Kahit sa umpisa ay mayroon
silang kapirasong lupang binubungkal at itinuturing na sa kanila,
karaniwa'y nabubuhay sila bilang maralitang magsasaka o
nakakababang-panggitnang magsasaka, at hinahadlangan ng reaksyonaryong
gobyerno at iba't ibang lokal na mapagsamantala na magkaroon ng pormal
na titulo sa kanilang lupa. Kadalasa'y nagiging biktima sila ng
pangangamkam ng lupa, kapabayaan ng gobyerno, pang-uusura, manipulasyon
ng komersyante, "lagay" sa mga lokal na burukrata at maton, at mga
bandido. Para sa sariling pakinabang ng mga panginoong maylupa at
upisyal na reaksyonaryong gobyerno, madala na inuudyukan ng mga ito na
maghidwaan ang mga komunidad ng mga setler at ng mga katutubo.
4. Ang kababaihan ang kalahati ng populasyon ng Pilipinas at
kabilang sila sa iba't ibang uri. Kung gayon, ang malawak na mayorya ng
babaeng Pilipino ay kabilang sa mga uring inaapi at
pinagsasamantalahan. Pero dagdag sa makauring pang-aapi, dinaranas nila
ang pang-aapi ng kalalakihan. Dapat lalong magsikap ang mga lalaking
rebolusyonaryo para magkaroon ang kababaihan ng pinakamalawak na
partisipasyon sa demokratikong rebolusyon ng bayan. Hindi nila dapat
maging aktitud na sapat nang ang mga lalaki ang nasa rebolusyonaryong
kilusan. Ang totoo'y pyudal ang aktitud na ito at gagrabe lamang ang
lumang impluwensya ng angkan at simbahan sa kababaihan kung ipepwera
sila sa rebolusyonaryong kilusan. Pwedeng gampanan ng kababaihan ang
mga pangkalahatan at ispesyal na tungkulin sa rebolusyon. Epektibo
itong paraan para makalaya sila sa sakmal ng pyudal na konserbatismo at
pati sa dekadenteng burges na paglalarawan sa kababaihan bilang mga
bagay na pang-aliw lamang.
5. Ang kabataan ang mayorya ng populasyon ng Pilipinas. Mahaba
na ang natatalakay natin tungkol sa kabataang istudyante na sa kabuua'y
kabilang sa petiburgesya. Dapat nating tandaan na kabilang sa uring
manggagawa at uring magsasaka ang mayorya ng kabataan. Natural lamang
na kabataan ang mayorya ng kadre ng Partido at regular na mandirigma sa
hukbong bayan. Hindi dapat maging arogante sa mga kabataan ang mga
nakatatanda at hindi naman dapat mawalan ng respeto sa mga nakatatanda
ang mga kabataan. Ang rebolusyonaryong karanasan ng mga nakatatanda ay
dapat mahusay na maisanib sa rebolusyonaryong sigla at talas ng mga
kabataan. Importanteng umasa sa kabataan sa matagalang rebolusyonaryong
pakikibaka. Sa pagmomobilisa sa kabataan, nasisiguradong walang tigil
na lilitaw ang mga magpapatuloy sa rebolusyonaryong kilusan.
__________________________
32
Ang datos na ito ay galing sa mga rekord ng Kawanihan sa Imigrasyon at
iba pang rekord ng reaksyonaryong gobyerno. Para mapalaki ang tinatawag
na problemang Tsino, karaniwang pinipilit ng mga sobinista na anim na
raang libo (600,000), o umaabot pa sa tatlong milyon (3,000,000) ang
mga Tsinong nasyonal sa Pilipinas. Ibinibilang nila na Tsinong nasyonal
ang mga anak ng Pilipino't Tsino kahit pinili na ng karamihan sa mga
ito na maging mamamayang Pilipino ayon sa mga batas ng Pilipinas.
__________________________
